مارتین گریفیتس معاون دبیر کل سازمان ملل در امور کمک‌های بشردوستانه گفت که در پی ممنوعیت تحصیل و کار زنان در موسسات داخلی و خارجی، سازمان ملل ارسال کمک‌های نقدی به کابل را متوقف کرده‌است.
این در حالی است که به گفته این مقام ارشد سازمان ملل، محموله‌های بشردوستانه نقدی نیز که از طریق هواپیما و به صورت هفتگی به افغانستان منتقل می‌شد، در حال حاضر به دلیل اقدامات تازه طالبان به حالت تعلیق درآمده است.
همچنین سخنگوی بانک مرکزی افغانستان در خصوص این خبر گفت که یوناما در واکنش به منع کار زنان در نهاد های خارجی در افغانستان از سوی طالبان، فرستادن پول نقد را به طالبان قطع کرده است.
این در حالی است که طبق اعلام رسمی نهادهای بین المللی، بیش از ۲۸ میلیون نفر از مردم افغانستان به طور مستقیم نیازمند دریافت کمک های بشر دوستانه هستند و قطع ارسال این کمک ها زندگی میلیون ها انسان را یا مشکل مواجه خواهد کرد.
این همان اتفاقی بود که کارشناسان و آگاهان مسائل سیاسی پیش از این در خصوص آن هشدار داده بودند و پس از اقدامات عجیب و خودسرانه حاکمان فعلی افغانستان و با برخوردهای غیر انسانی و غیر اخلاقی آنان با زنان و منع آموزش و کار آنان در مؤسسات داخلی و خارجی، به نوعی بروز چنین اتفاقی دور از واقع نبود.
اکنون طالبان باید پاسخ بدهند که با وجود مشکلات اقتصادی فراوان مردم افغانستان و فقر حاکم بر این سرزمین و از سوی دیگر عدم برنامه اجرایی لازم و عملی از سوی حاکمان فعلی در خصوص رفع مشکلات اقتصادی، آنان چگونه می خواهند مشکلات اقتصادی بیش از نیمی از مردم افغانستان را برطرف نمایند.
اگر طالبان خود را حاکم بر تمام افغانستان می دانند باید به فکر مشکلات تمام اقشار مردم از تمام اقوام و قبایل بوده و در خصوص رفع مشکلات مردم افغانستان به صورت سلیقه ای و با نگاه متفاوت نسبت به نژادها و اقوام، برخورد ننماید، اما در غیر این صورت باید گفت طالبان فقط برای حکومت پا به میدان گذاشته اند و نه تنها به فکر مردم افغانستان نیستند بلکه برای آنان هیچ اهمیتی ندارد که بر اثر تصمیمات نادرست آنان چه تعداد از انسان های فقیر و نیازمند، روز به روز بر اثر فقر، گرسنگی و عدم توانایی بر تامین مایحتاج روزانه خویش ممکن است حتی جان خود را از دست بدهند.
روی دیگر سخن با سازمان های بین المللی است و به آنان نیز باید گفت چرا با وجود آمارهای رسمی از تعداد نیازمندان و افرادی که در معرض فاجعه انسانی قرار دارند و همچنین اطلاع دقیق این سازمان از نیازمندی های مردم افغانستان، کمک های خود را به افغانستان قطع نموده اند، آیا آنان نمی دانند که قطع این کمک ها در شرایط فعلی که مردم نیاز مبرم به کمک های بشر دوستانه دارند، می تواند فاجعه خلق کند، و اینکه آیا باید برای تنبیه طالبان و اغراض سیاسی دیگر، با سرنوشت مردم بازی کرد!؟
بنابراین می توان گفت مردم افغانستان متاسفانه از یک سو دچار حاکمانی شده است که تنها به فکر پیاده کردن افکار و آموزه های خویش از خوانش سلیقه ای از دین هستند که هیچ مبنای عقلی و نقلی ندارد و از سوی دیگر اسیر سازمان های بیرحم بین المللی شده که با وجود اطلاع از شرایط موجود در افغانستان، ارسال کمک های بشر دوستانه را به این کشور قطع نموده اند، در حالی که مسبب اصلی مشکلات امروز افغانستان حامیان اصلی و میزبانان نهادهای بی المللی هستند.
