افغانستان در طول چند دهه گذشته با بحرانهای پیدرپی مواجه بوده و زلزلههای اخیر، خشکسالیها و درگیریهای طولانیمدت وضعیت مردم را به مرز بحرانی رساندهاند. امروز بیش از ۹ میلیون نفر در سراسر کشور با ناامنی غذایی شدید روبهرو هستند و میزان سوءتغذیه میان کودکان و مادران به بالاترین حد خود رسیده است. شرق کشور، بهویژه ولایتهای کنر و ننگرهار، که پیش از زلزله هم با کمبود غذا مواجه بودند، بیشترین آسیب را دیدهاند.
بسیاری از خانوادهها به دلیل فقر گسترده و بیکاری توان تأمین نیازهای اولیه خود را ندارند و تورم روزافزون شرایط را سختتر کرده است. جنگ و درگیریهای طولانیمدت باعث شده تولید و توزیع غذا مختل شود و مهاجرتهای اجباری فشار بر منابع محدود را بیشتر کرده است. بلایای طبیعی مانند زلزله، سیل و خشکسالی هم محصولات کشاورزی و دامداری مردم را نابود کرده و زندگی روزمره را دشوارتر کرده است.
مناطق دورافتاده و کوهستانی هنوز به کمکهای بشردوستانه دسترسی ندارند؛ جادههای ضعیف و پوشش محدود تلفن مانع رسیدن کمکها به این مناطق شده است. از سوی دیگر، بعد از به قدرت رسیدن طالبان در سال ۲۰۲۱، کاهش کمکهای بینالمللی، تحریمها و محدودیتهای اجتماعی مانند محرومیت زنان از تحصیل و اشتغال، وضعیت اقتصادی خانوادهها را بیش از پیش سخت کرده است.
کمبود بودجه سازمانهای بشردوستانه باعث شده کمتر از یک میلیون نفر در ماه بتوانند کمک دریافت کنند و کسری بودجه برنامه جهانی غذا برای شش ماه آینده بیش از ۶۲۰ میلیون دالر برآورد شده است. بدون اقدام فوری، بحران غذایی و سوءتغذیه در افغانستان ادامه خواهد یافت و پیامدهای انسانی، اقتصادی و اجتماعی گستردهای بر جای خواهد گذاشت.
فقر در افغانستان تنها نتیجه بلایای طبیعی یا جنگ نیست؛ این وضعیت محصول سیاستهای نادرست و مدیریت ناکارآمد منابع، محدودیتهای اجتماعی و سیاسی و بیثباتی اقتصادی است. برای عبور از این بحران، کمکهای اضطراری، سرمایهگذاری در اقتصاد محلی، توسعه زیرساختها و توانمندسازی زنان امری ضروری و حیاتی است.
