دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه‌ی سازمان ملل متحد (اوچا) می‌گوید که نهادهای امدادرسان در ماه سپتمبر ۱۷۳ مورد مداخله در امور بشردوستانه را گزارش داده‌اند که ۹۸ درصد آن از سوی طالبان بوده است.
این نهاد با نشر گزارشی گفته است که این موارد نسبت به ماه قبل آن ۳۱ درصد و نسبت به زمان مشابه در سال قبل ۶۶ درصد افزایش یافته است.
اوچا گفته است که براثر این مداخلات، ۸۳ پروژه به‌صورت موقت تعلیق و دو مرکز امدادرسانی به‌صورت موقت مسدود شدند و یک پروژه از یک مکان به مکان دیگر منتقل شده است.
ممانعت از اجرای پروژه‌ها، مداخله در امور استخدام افراد، درخواست اطلاعات مهم کارمندان، اخلال در امور تدارکات، محدود کردن مشارکت زنان در امور بشردوستانه و درخواست مالیات غیرقانونی از موارد مهم مداخله طالبان در فعالیت‌های نهادهای کمک‌کننده عنوان شده است.
سخنگوی وزارت اقتصاد طالبان در واکنش به گزارش اوچا، دخالت در روند ارائه کمک‌های انسان‌دوستانه نهادهای مرتبط به سازمان ملل را رد کرد.
عبدالرحمان حبیب به رسانه‌ها گفته که فعالیت‌های انسان‌دوستانه سازمان ملل به گونه مستقیم از سوی دفاتر این سازمان و با پشتیبانی حکومت طالبان انجام می‌شود و طالبان در این زمینه دخالتی ندارند.
گزارش اوچا درباره مداخلات طالبان در امور بشردوستانه، نگرانی‌های جدی در زمینه دسترسی سازمان‌های امدادی به نیازمندان در افغانستان را برجسته می‌کند. طالبان با مداخلات گسترده خود نه تنها از اجرای کارآمد پروژه‌های امدادی جلوگیری می‌کند، بلکه زندگی میلیون‌ها نفر از مردم افغانستان که به این کمک‌ها وابسته‌اند را با خطر مواجه می‌کند.
علاوه بر این، طالبان از طریق درخواست مالیات‌های غیرقانونی و دخالت در فرآیندهای استخدام و تدارکات، عملاً کنترل زیادی بر فعالیت‌های بشردوستانه اعمال کرده‌اند. چنین مداخلاتی می‌تواند انگیزه سازمان‌های بین‌المللی برای ادامه فعالیت در افغانستان را کاهش دهد و موجب تعلیق یا تعطیلی پروژه‌های مهم امدادی شود.
در این شرایط، نقش زنان در امدادرسانی نیز به شدت تحت تأثیر قرار گرفته است، زیرا طالبان همچنان به محدود کردن حضور زنان در عرصه‌های عمومی ادامه می‌دهد، که مانع مهمی برای دسترسی به خدمات ضروری به شمار می‌رود.
برای حل این مشکلات و کاهش مداخلات طالبان، راهکاری چندجانبه مورد نیاز است. نخست، جامعه بین‌المللی باید با اقدامات علیه افرادی که در این مداخلات نقش دارند، فشار بیشتری بر طالبان وارد کند. دوم، مذاکرات مستقیم با طالبان به منظور توافق بر اصول بنیادین فعالیت‌های بشردوستانه، مانند عدم دخالت در پروژه‌ها و تضمین مشارکت زنان، ضروری است. در نهایت، افزایش شفافیت در روند تخصیص کمک‌ها و همکاری نزدیک‌تر سازمان‌های بین‌المللی با جوامع محلی می‌تواند از نفوذ طالبان در این امور بکاهد و تضمین کند که کمک‌ها به دست افراد نیازمند برسد.
