سازمان علمی، فرهنگی و آموزشی سازمان ملل متحد (یونسکو) می‌گوید که طالبان با ادامه محرومیت دختران از آموزش و تحصیل، رویاها و امیدهای آنان را از بین برده‌اند. این سازمان با نشر اعلامیه‌ای گفته که طالبان حق اساسی تحصیل دختران و زنان را نقض کرده و این مساله غیر قابل قبول است.
در تازه‌ترین اقدام، طالبان فعالیت آرایشگاه‌های زنانه را ممنوع اعلام کرده و اصلاح ابرو و کاشت مو را خلاف موازین شرعی دانسته است.
دفتر نمایندگی سازمان ملل در افغانستان (یوناما) در واکنش به صدور دستور بستن تمام آرایشگاه‌های زنانه در این کشور، در حساب توییتری خود ضمن اینکه از مقام‌های طالبان خواسته اجرای دستور را خود متوقف کنند، تاکید کرده که چنین سیاستی به اقتصاد کشور ضربه می‌زند و مغایر ادعاهای طالبان درباره حمایت از حقوق شهروندان است.
زنان افغانستان معتقدند که آرایشگاه‌هایی که زنان در آن فعالیت و خدمات ارایه می‌کنند، کاملا محیط زنانه بوده وهیچگونه امر خلاف شرعی در آنجا صورت نمی‌گیرد. زنان نیز مانند مردان، بلکه بیشتر از آنان نیاز دارند تا به مسایل آراستگی، بهداشت مو و صورت خویش رسیدگی نمایند و این یک نیاز طبیعی و ضروری برای همه بانوان است، اما ممنوعیت کار آرایشگاه و محرومیت زنان از دریافت خدمات، اقدامی است که هیج توجیهی ندارد.
کارشناسان بر این باورند که میان درخواست طالبان از جامعه جهانی برای تعامل و قید و بندهای که بر زنان وضع می‌کنند، نوعی تعارض وجود دارد. به این عبارت که طالبان همواره اعلام می‌کنند که جهان با آنان روابط خوب و کارساز داشته باشد؛ اما آنان با ایجاد محدودیت های جدید بر زنان، عملا راه را بر تعامل و ایجاد روابط میبندند.
به نظر می‌رسد که طالبان با این شیوه نمی‌تواند مسیری را که در ذهن ترسیم نموده اند، طی نمایند، زیرا جمع بین ایجاد محدودیت و به رسمیت شناخته شدن، دشوار می‌باشد.
در همین راستا مارکس پوتزل، معاون نمایندگی سازمان ملل (یوناما) در کابل گفته است که این سازمان به مثابه یک پل رابط، در بسیاری ساحات یکجا با طالبان برای پایان انزوای بین‌المللی حاکمیت آن‌ها تلاش میکند ولی این طالبان است که باید انعطاف و حسن نیت از خود نشان دهد.
وی تصریح کرد: «فکر می‌کنم که حکومت طالبان باید بگذارد که دختران بالاتر از صنف ششم به مکتب بروند، دختران به دانشگاه بروند و به زنان اجازه دهند برای سازمان‌های غیردولتی ملی و بین‌المللی به شمول سازمان ملل متحد کار کنند. اگر این اتفاق بیفتد، می‌توانم تصور کنم که افغانستان دوباره به جامعه بین‌المللی ملحق می‌شود و کمک‌کنندگان بین‌المللی نیز در مورد تعامل با افغانستان تجدیدنظر خواهند کرد.»
این نگاه تنها به سازمان ملل محدود نمی‌شود بلکه به اجماع جهانی از طالبان خواسته شده است تا محدودیت‌ها و ممنوعیت‌ها علیه زنان را لغو نمایند تا بتوانند مانند سایر دولت‌ها در جهان حضور و مشارکت داشته باشند؛ ولی با این وجود میان طالبان و جامعه جهانی درک و فهم مشترکی به وجود نیامده که چگونه می‌توانند با توافق طرفین از این بحران خارج شوند!
طالبان نیز باید به این درک رسیده باشند که باید از اعمال سیاست‌های گروهی بر تمام مردم افغانستان و مخصوصا زنان کوتاه بیایند و رویکردی متناسب با واقعیت‌های مردم افغانستان و شروط جامعه جهانی در پیش گیرند؛ در غیر این صورت نمی‌توان انتظاری برای بهبود اوضاع افغانستان متصور شد.
