امیرخان متقی، وزیر خارجهٔ حکومت سرپرست طالبان، در سخنانی در کابل بار دیگر از نبود نمایندگی رسمی طالبان در سازمان ملل انتقاد کرد و گفت در حالی‌که همهٔ کشورها در دفاتر سازمان ملل حضور دارند، افغانستان از این حق محروم مانده است. او همچنین عدم دعوت طالبان به نشست اقلیمی برازیل را نمونه‌ای از پیوند زدن مسائل بشری با سیاست دانست؛ رویکردی که به باور او باید پایان یابد. این اظهارات اما در شرایطی مطرح می‌شود که هنوز هیچ نهاد معتبر جهانی طالبان را به رسمیت نشناخته است.
چهار سال پس از تسلط طالبان، این پرسش همچنان پابرجاست که چرا با وجود کنترل کامل سرزمین، این گروه نتوانسته است کرسی‌های بین‌المللی را از آنِ خود کند. پاسخ در مجموعه‌ای از عوامل داخلی و خارجی نهفته است، اما وزن عوامل درونی چشم‌گیرتر است.
نبود ساختار سیاسی فراگیر و عدم تکیه بر رأی مردم، نخستین مانع جدی است. طالبان نه انتخابات برگزار کرده‌اند و نه مکانیسمی برای مشارکت نیروهای سیاسی ایجاد کرده‌اند؛ امری که مشروعیت داخلی و در نتیجه مشروعیت جهانی را زیر سؤال می‌برد. در کنار این، محدودیت‌های گسترده علیه زنان—از ممنوعیت تحصیل تا محدودیت کار—یکی از مهم‌ترین دلایل نپذیرفتن طالبان از سوی کشورهای جهان است و تصویر این گروه را در عرصهٔ بین‌المللی آسیب‌پذیر کرده است.
مسئلهٔ امنیت نیز همچنان چالش‌آفرین است. نگرانی‌ها از فعالیت گروه‌های تندرو در افغانستان باعث شده است شورای امنیت و بسیاری از کشورها نسبت به هرگونه تغییر در وضعیت طالبان محتاط باشند. ضعف در سیاست خارجی و کنار گذاشتن دیپلمات‌های کارآزموده نیز مانع دیگری است که توان طالبان را برای تعامل مؤثر با جهان کاهش داده است.
در عین حال، اختلاف نظر میان قدرت‌های جهانی دربارهٔ نحوهٔ برخورد با طالبان نیز روند به رسمیت شناختن را کند کرده است. با این حال، این موانع خارجی زمانی قابل رفع‌اند که طالبان گام‌هایی روشن در اصلاحات سیاسی و حقوقی بردارند؛ چیزی که تاکنون به‌طور جدی دیده نشده است.
در نهایت، روشن است که صرف کنترل جغرافیای افغانستان برای دست‌یابی به کرسی‌های جهانی کافی نیست. مشروعیت سیاسی، احترام به حقوق شهروندی و پایبندی به قواعد بین‌الملل عناصر حیاتی تعامل جهانی‌اند—عناصری که طالبان هنوز فاصلهٔ معناداری با آن‌ها دارند.
