در میان ازدحام زائرانی که با پای دل به حریم خونین کربلا آمده بودند، بین‌الحرمین حال و هوایی دیگر داشت. صحنه‌ای از مهر، توسل و اشک، جایی که زائران مهاجر افغانستانی، با دل‌هایی لبریز از عشق و ارادت، سفره نذر حضرت رقیه (سلام‌الله‌علیها) را به طول ۲۵ متر در دل بین‌الحرمین گسترانیدند؛ سفری معنوی که نه تنها نماد یک نذر، بلکه تصویری عمیق از هویت و باور یک ملت بود.
این آیین معنوی، که امسال نیز همچون سال‌های گذشته با حضور چشمگیر مهاجرین افغانستانی برگزار شد، شاهد توزیع بیش از ۲۰۰۰ ظرف شله‌زرد به نیت نذر مشکل‌گشا، ۲۵۰۰ عدد تسبیح و تعداد زیادی عروسک و هدیه‌های دخترانه بود؛ هدایایی ساده اما پُر از معنا، که با نیت تقرب به دختر مظلوم کربلا، حضرت رقیه (س)، در میان زائران حضرت اباعبدالله الحسین (ع) پخش شد.
این سفره، صرفاً از جنس طعام نبود؛ بلکه گستره‌ای از ایمان، اخلاص و اشک بود. گستره‌ای که بر محور عشق به کودک سه‌ساله‌ای شکل گرفت که در خرابه‌های شام، با ناله‌هایی کودکانه اما سوزناک، تاریخ را لرزاند. برپایی چنین مراسمی در قلب بین‌الحرمین، نه‌تنها حامل پیام توسل به اهل‌بیت (ع)، بلکه نمادی از هویت دینی، فرهنگی و اجتماعی مهاجرین افغانستانی است که سال‌هاست در غربت، شعله محبت به اهل‌بیت را زنده نگاه داشته‌اند.
در فرهنگ شیعه، نذر حضرت رقیه (س) یکی از آیین‌های رایج معنوی است. نذری که معمولاً با چیدن سفره‌ای ساده، متشکل از نان، پنیر، خرما، شیر و غذای نذری همراه است و با زمزمه‌های زیارت عاشورا، دعا و یاد اهل‌بیت، حال و هوایی عمیق و روحانی می‌یابد. نماد پاکی، اخلاص و عشق بی‌ریای کودکانه.
احسان اصغرزاده، مسئول برگزاری سفره نذر حضرت رقیه (س)، در گفت‌وگو با معمار نیوز با اشاره به روند شکل‌گیری این مراسم گفت: «حدود ۸ سال است که مهاجرین افغانستانی در بین‌الحرمین این سفره معنوی را برگزار می‌کنند. تمامی هزینه‌ها و تدارکات این سفره با همت و مشارکت خود مهاجرین انجام می‌شود؛ از تهیه مواد غذایی گرفته تا بسته‌بندی هدایا و تزئینات سفره.»
او در ادامه افزود: «این حرکت از ابعاد کوچک‌تری آغاز شد، اما امسال الحمدلله سفره به ۲۵ متر گسترش یافت. در این دوره، حدود ۲۰۰ ظرف شله‌زرد، بیش از ۳۰ کیلوگرم نذر مشکل‌گشا، و تعداد زیادی عروسک و وسایل دخترانه میان زائران توزیع شد؛ همه به نیت توسل به حضرت رقیه (س) و با عشق به اهل‌بیت (ع).»
اصغرزاده همچنین به بازتاب اجتماعی و واکنش زائران نسبت به این اقدام اشاره کرد و گفت: «ما این سفره را با پرچم افغانستان برگزار می‌کنیم و خدا را شکر، در این چند سال شاهد تغییر چشمگیر نگاه‌ها بوده‌ایم. بسیاری از زائران تعجب می‌کردند که چنین برنامه‌ای در این سطح، آن هم در قلب بین‌الحرمین، توسط اتباع افغانستانی برگزار می‌شود. این اتفاق باعث شد که تصویر متفاوتی از مهاجرین در ذهن دیگران شکل بگیرد؛ تصویری سرشار از عشق، ایمان و احترام به اهل‌بیت.»
در پایان این مراسم، که با استقبال گرم زائران همراه بود، چهره‌هایی پر از اشک و لب‌هایی زمزمه‌گر، گواه اثرگذاری عمیق این حرکت بودند. بسیاری از زائران با دیدن پرچم افغانستان در کنار سفره، از تعجب به تحسین رسیدند، سفره‌ای به وسعت ۲۵ متر، اما با تأثیری به وسعت دل‌ها.
سفره نذر حضرت رقیه (س) در دل بین‌الحرمین، تنها یک آیین مذهبی نیست؛ روایتی است از تداوم یک عشق در دل غربت، بازخوانی هویت در دل تاریخ، و تجلی ارادتی که مرز نمی‌شناسد.
