روزجهانی زن در حالی فرا رسیده است که زنان افغانستان شرایط متفاوتی را نسبت به دیگر، زنان جهان تجربه و سپری می نمایند. آنان در دوران جمهوریت، دموکراسی را در زندگی اجتماعی و فردی به یاد دارند اما با تسلط طالبان بر کشور، به یکباره خود را در تنگنای محدودیت ها و محرومیت ها یافتند که از تمام حقوق مشروع و قانونی بازداشته شده اند.
طالبان با به دست گرفتن قدرت در اولین اقدام، حضور زنان در دولت و اداره کشور را منع ساخته و کابینه ای صرفا مردانه که همه از نیروهای این گروه هستند را تشکیل داده و وزارت زنان را به وزارت امر به معروف و نهی از منکر تبدیل کردند.
اقدامات حذفی طالبان علیه زنان به همینجا ختم نشده و در گام بعدی زنان را از حضور در مکاتب و فراگیری علم محروم ساخته و هزاران دختر که مادران و آینده سازان این سرزمین هستند را خانه نشین و بی سرنوشت ساختند.
در ادامه وضع محدودیت ها بر زنان، طالبان پوشیدن برقع و ماسک را اجباری و حضور زنان در پارک ها حمام و مراکز تفریحی و مهمتر از همه کار در مراکز خصوصی و سازمان ها را منع کرد.
زنان افغانستان در طول تاریخ، با چنین محرومیت و محدودیتی وسیعی مواجه نشده بودند. با تاسف فراوان وضع این محرومیت ها به نام اسلام و شریعت بر زنان تحمیل شده است؛ در حالیکه اسلام برای زنان جایگاه و منزلتی در نظر گرفته که هیچ آیینی برای آنان اینگونه شأن و مقامی قایل نمی باشد.
طالبان به نام دین، اینگونه زنان را از عرصه های مختلف سیاسی، فرهنگی و اجتماعی حذف نموده اند که متاسفانه در میان غربی ها و کسانی که از معرفت دینی کمتری بر خورداراند، اینگونه تلقی می شود که اقدامات طالبان علیه زنان، دستورات دینی و از سوی اسلام می باشد.
زنان افغانستان و جامعه بین‌المللی بارها از مقامات طالبان خواسته اند که به محدودیت ها علیه زنان پایان دهند اما تا کنون، پاسخ مثبتی دریافت نکرده اند.
از طرفی نیز طالبان از جامعه جهانی انتظار دارد که آنان را به رسمیت بشناسند، اما هیچ گام مثبتی در زمینه به رسمیت شناختن حقوق زنان در کشور بر نداشته اند.
اینک زنان افغانستان در بی‌سرنوشتی و بلاتکلیفی مطلقی به سر می‌برند که آینده آنان را با چالش جدی مواجه کرده است.
مردم افغانستان انتظار دارند که طالبان، حقوق زنان و همه اقلیت ها را به رسمیت بشناسند و از مواضع خویش که زنان را به حاشیه رانده، تجدید نظر نموده و در جهت تشکیل حکومت فراگیر که همه مردم در آن سهیم باشند اقدام کند تا افغانستان از انزوا خارج شود و تمام اقشار جامعه خود را در آن سهیم بدانند؛ در غیر این صورت افغانستان به سوی بحران های جدی تری به پیش خواهد رفت که رفع آن دشوار تر خواهد بود.