در هفته‌های اخیر، طالبان گام‌هایی سریع و هدفمند در مسیر گسترش روابط دیپلماتیک با کشورهای منطقه برداشته‌اند. از گشایش رسمی سفارت هند در کابل و اعزام سفیر قطر به افغانستان گرفته تا تن دادن طالبان به خواسته‌های پاکستان در قالب آتش‌بس، همگی نشان از تلاش فشرده این گروه برای تثبیت خود به‌عنوان یک حکومت مشروع در سطح منطقه‌ای و جهانی دارد.
اما در میان این تحولات پرشتاب، یک واقعیت تلخ به حاشیه رانده شده است: زنان و دختران بازمانده از تحصیل.
از زمان بازگشت طالبان به قدرت، دختران بالاتر از کلاس ششم از تحصیل محروم شده‌اند و صدها هزار زن، شغل و حضور اجتماعی‌شان را از دست داده‌اند. با این حال، در بیانیه‌ها، مذاکرات و توافق‌نامه‌های تازه، هیچ اشاره‌ای به بازگشت حقوق زنان نشده است. این غیبت، نه‌تنها در موضع‌گیری کشورهای منطقه، بلکه در ادبیات دیپلماتیک طالبان نیز نادیده گرفته می‌شود.
کارشناسان می‌گویند، طالبان در تلاش‌اند با استفاده از رقابت‌های ژئوپولیتیکی میان قدرت‌های منطقه، به ویژه هند، چین، پاکستان، قطر و ترکیه، مشروعیت سیاسی کسب کنند. اما این کشور ها در تلاش روابط استخباراتی بخاطر منافع ملی خود هستند و محرومیت زنان افغانستان برایشان ارزشی ندارد.به باور آنان،این مشروعیت اگر بدون بازگشت حقوق انسانی و به‌ویژه حق آموزش و اشتغال زنان باشد، نه‌تنها ناپایدار است، بلکه محرومیت زنان را عادی‌سازی می‌کند.
نثار احمد شیرزی، آگاه بین‌الملل اظهار داشت اگر روند فعلی ادامه یابد، خطر آن وجود دارد که موضوع زنان از یک بحران فوری به یک وضعیت دائمی تبدیل شود. هم‌زمان، جامعه جهانی نیز به‌تدریج به جای فشار برای حقوق زنان، اولویت خود را به ثبات امنیتی و تعامل اقتصادی با طالبان معطوف خواهد کرد.
با این حال پیشروی دیپلماتیک طالبان اگر با تحول در سیاست‌های داخلی همراه نباشد، به‌ویژه در زمینه حقوق بشر و زنان، مشروعیت آن‌ها نه حاصل اصلاح، بلکه نتیجه مصالحه‌های سیاسی خواهد بود. و این، بزرگ‌ترین تهدید برای آینده نیمی از جمعیت افغانستان است.
این در حالی است که با امضا توافق آتش بس، میان طالبان و پاکستان، کشورهای منطقه و جهان با استقبال از این توافق نامه از وضعیت موجود در افغانستان یادآوری نکردند.موردی که به باور مردم، عادی سازی ظلم بر زنان افغانستان را نشان می دهد.