دعوت امرلله صالح به ایستادگی مسلحانه به جای عزاداری محرم!
امرالله صالح، معاون رییسجمهور پیشین در واکنش به لتوکوب شیعیان عزادار از سوی حکومت سرپرست در مراسم های محرم میگوید که راه مقابله با اینها نوحهسرایی نیست، بلکه ایستادگی مسلحانه است.
امرالله صالح در توییتی نگاشته: «ملیشههای یزیدی در سال ۲۰۲۳ که بر اساس دسیسه دوحه بر افغانستان حاکم شدند. نمیدانم چرا باید برای امام حسین تن و سینهی ما را زخمی سازیم در حالیکه در کوچه کوچه کابل ملیشههای بدتر از یزید بر مردم شلاق میزنند.»
آقای صالح اضافه کرده: «این همان یک لحظه غفلت است که بر تکرار آن هشدار داده شده بود. یادتان است؟»
هرچند طالبان در برگزاری مراسم محرم امسال برای شیعیان محدودیتهایی را وضع کرده اندکه برخی از آنها توسط افراد غیر مسئول صورت گرفته است اما با این حال سران علمای شیعه مراتب را به سران حکومت انتقال داده و به دنبال رفع این موانع هستند.
سخنان آقای صالح بیشتر از آنکه جنبه دلسوزی و همراهی با شیعیان داشته باشد، دو پهلو و حتی غیر منطقی میباشد؛ چرا که میان عزاداری برای امام حسین (ع) و مقابله با طالبان خلط مبحث کرده است. اقامه مراسم محرم در طول سالیان در افغانستان انجام میگرفت و همین روال ادامه نیز خواهد یافت.
در اینکه ماهیت قیام امام حسین در برابر یزید و طواغیت آن زمان، حفظ اسلام ناب، عدم ظلم پذیری و ترسیم خطوط میان حق و باطل بوده شکی وجود ندارد ولی باید گفت که همین نهضت، برای پیروان خویش چارچوب و نقشه راه ترسیم نموده است که در هر شرایطی چگونه عمل نمایند تا گرفتار فتنه ها و بلاها نشوند تا جان مردم به خطر نیفتند و زمینه برای حذف آنان ایجاد نگردد.
امرالله صالح گفته است “که راه مقابله با طالبان نوحه سرایی وعزاداری نیست بلکه باید قیام مسلحانه باید انجام شود.”
در پاسخ به این فراخوان صالح باید از وی پرسید که مگر طالبان را عزاداران حسینی بر افغانستان مسلط کرده اند تا آنان اقدام مسلحانه انجام بدهند؟
همچنین آیا شما شرایط را برای اقدام مسلحانه در افغانستان آماده میدانید که چنین درخواستی از مردم دارید؟
زمانیکه امثال من و شما در افغانستان مسئولیتهای حکومتی داشتیم چه برای مردم افغانستان انجام دادیم تا مردم ما در شرایط کنونی و با دست خالی در برابر حکومت انجام دهند!
بسیاری از هموطنان بر این باورند که سران حکومت و از جمله خود آقای صالح در فروپاشی جمهوریت نقش موثر داشته اند. وقتی شما به عنوان معاون ریاست جمهوری بودید و از کم کیف اوضاع امنیتی کشور اطلاع داشتید چرا اقدام موثری برای مقابله با هجوم طالبان انجام ندادید؟
از توافق دوحه نیز که به عنوان دیسه از آن یاد کردید، مسئولیتاش با مردم نبوده بلکه این سران جمهوریت بودند که نتوانستد هوشمندانه و مقتدرانه در مقابل آن بایستد و از تمامیت ارضی افغانستان دفاع نمایند.
حال که مردم ما زخم خورده و تنها در میان مشکلات مانده اند شایسته نیست که مراسم عزاداری آنان را به سوی بهره برداری سیاسی و انگیزه های شخصی سوق دهیم و از آنان بخواهیم که به جای سینه زدن، تفنگ به دست گیرند و با طالبان بجنگند.
بنابراین میان اقامه عزای امام حسین و نبرد با طالبان هیچ ارتباطی و جود ندارد، و اگر ظلمی هم برای عزاداران صورت بگیرد، همان عزادان قویا در مقابل ظالمان خواهد ایستاد؛ ولی وضع برخی از محدودیت ها دلیلی برای کنار گذاشتن عزاداری محرم و اقدام مسلحانه نمیشود. جامعه شیعه افغانستان نیز مانند سایر ملت، برای عقاید و باورهای خویش، جانفشانی میکند و از هر گونه تعدی و بی عدالتی اعلام انزجار خواهد کرد.اما شایسته است تا آقای صالح در بیان و گفتار خویش حساب شده وارد شود تا کلام وی نفعش از ضررش بیشتر نگردد.
