افغانستان یکی از کشورهایی است که در سطح آسیا و جهان کم‌ترین سهم را در تولید و انتشار گازهای گلخانه‌ای دارد؛ اما با وجود این سهم بسیار ناچیز، در ردیف آسیب‌پذیرترین کشورها از نظر تغییرات اقلیمی قرار گرفته و عملاً در «نقطهٔ خطر» واقع شده است.
متأسفانه با وجود شعارها و اعلامیه‌های نهادهای بین‌المللی، به‌ویژه سازمان ملل متحد به‌عنوان نهاد ناظر و مسئول تحقق عدالت اقلیمی، افغانستان هنوز هم در برابر پیامدهای شدید تغییرات آب‌و‌هوایی بدون حمایت کافی باقی مانده است. این در حالی است که کشور در حال حاضر با تهدیدات جدی ناشی از گرمایش زمین، خشک‌سالی، سیلاب‌های مخرب، نابودی اکوسیستم، کاهش منابع آبی، انقراض گونه‌های نادر و مهاجرت‌های محیط‌زیستی روبه‌رو است.
بحران اقلیمی در افغانستان تنها یک بحران محیط‌زیستی نیست؛ بلکه یک بحران انسانی، اقتصادی و اجتماعی است که تقریباً تمام بخش‌ها از جمله زیربناهای حیاتی، زراعت، سلامت، امنیت غذایی و معیشت مردم را تحت تأثیر قرار داده و آسیب‌پذیری کشور را افزایش داده است.
از همین رو، مبارزه با این بحران نیازمند حمایت مؤثر، عملی و هدفمند جامعه جهانی است. افغانستان که خود نقشی در ایجاد بحران اقلیمی ندارد، باید در محور کمک‌ها، برنامه‌های سازگاری و حمایت‌های مالی بین‌المللی قرار گیرد. سازمان ملل متحد و نهادهای همکاری‌کننده موظف‌اند در بخش‌های مربوط به تغییرات اقلیمی، مدیریت بلایای طبیعی، احیای منابع آبی، توسعه زیرساخت‌های سبز، فناوری‌های نوین محیط‌زیستی و انرژی‌های تجدیدپذیر افغانستان را حمایت کنند.
همچنین ضروری است که زمینهٔ حضور افغانستان در نشست‌های بزرگ اقلیمی از جمله COP فراهم شود تا این کشور بتواند صدای خود را برای دریافت سهم عادلانه از بودجه‌ها و کمک‌های جهانی مطرح کند و در مسیر توسعهٔ پایدار و استفاده از انرژی‌های پاک مانند انرژی خورشیدی و آبی گام بردارد.
