بحران دسترسی به آب سالم در افغانستان به یکی از عمیقترین و پیچیدهترین چالشهای انسانی و توسعهای کشور تبدیل شده است. آمارهای ارائهشده از سوی نهادهای بینالمللی نشان میدهد که میلیونها نفر از شهروندان افغانستان به آب بهداشتی دسترسی ندارند؛ وضعیتی که نتیجه مستقیم سالها درگیری، تخریب زیرساختها، ضعف مدیریت منابع طبیعی و تشدید تغییرات اقلیمی است. این عوامل در کنار هم، منابع محدود آبی کشور را بیش از پیش تحت فشار قرار داده و توان پاسخگویی به نیازهای اولیه مردم را کاهش داده است.
اقدامهای اضطراری نهادهای بشردوستانه، از جمله حفر چاهها، نصب پمپهای دستی و ایجاد شبکههای آبرسانی برای خانوادههای آسیبپذیر، نقش مهمی در کاهش بخشی از مشکلات فوری ایفا میکند؛ اما این مداخلات بهتنهایی پاسخگوی گستردگی بحران نیست. هشدار یونیسف درباره احتمال خشکشدن کامل منابع آب کابل تا سال ۲۰۳۰ نشان میدهد که بحران آب از مرحله هشدار عبور کرده و به یک تهدید جدی برای آینده حیات شهری و اجتماعی کشور بدل شده است.
تداوم کمبود آب سالم میتواند پیامدهای سنگینی بر سلامت عمومی، افزایش بیماریهای ناشی از آب آلوده، تشدید فقر، ناامنی غذایی و مهاجرت اجباری داشته باشد. از اینرو، مقابله با بحران آب در افغانستان نیازمند رویکردی جامع و بلندمدت، سرمایهگذاری پایدار در زیرساختها، بهبود مدیریت منابع آب و تداوم حمایت هماهنگ جامعه جهانی است تا از تعمیق این بحران و تبدیل آن به فاجعهای فراگیر جلوگیری شود.
