بحران بیکاری و اقتصادی، گریبان‌گیر مردم افغانستان

سازمان جهانی غذا گزارش جدیدی از مواجه مردم افغانستان با بحران مواد غذایی ارائه کرد.
به گفته این سازمان، نیمی از مردم افغانستان در حال حاضر با بحران مواد غذایی درگیر هستند.
سازمان جهانی غذا گفته است که پیش از این تنها در زمستان مردم افغانستان با بحران مواد غذایی روبرو بودند که اما در حال حاضر در تمام فصول سال نیمی از مردم این کشور درگیر بحران غذا هستند.
این سازمان همچنین یادآور شده است که طی سال گذشته به 23 میلیون نفر در افغانستان کمک غذایی صورت گرفته است.
پیشتر نیز دفتر هماهنگ‌کننده کمک‌های بشردوستانه سازمان ‌ملل متحد در افغانستان (اوچا) گفته بود که از ۲۸ میلیون نیازمند در این کشور، ۲۳ میلیون تن در اولویت قرار دارند.
اوچا در توییتی گفته است که 23 میلیون نفر در افغانستان در اولویت کمک بشردوستانه قرار دارند اما تنها در صورتی می‌توان به این افراد کمک کرد که بودجه کافی در دسترس باشد.
اوچا برای ارایه کمک‌های بشردوستانه به افغانستان ۴.۶ میلیارد دالر درخواست کرده است.
این نهاد از کشورها خواسته است که به درخواست سازمان ملل متحد برای کمک به مردم افغانستان پاسخ دهند.
فقر و بیکاری در افغانستان از جمله بحران‌هایی است که گریبان گیر مردم شده و متاسفانه این معضل نه تنها کاهش نیافته بلکه روند افزایشی به خود گرفته است. زمانیکه 28 میلیون نفر از جمعیت حدود 40 میلیون نفری افغانستان نیازمند کمک باشند، یعنی تقریبا بیشتر مردم در فقر و تنگنای اقتصادی به سر می برند و این پیام خوبی برای آینده کشور و همچنین نظام طالبان نمی‌باشد.
عوامل متعددی در شکل گیری این شرایط دخیل بوده اما بعضی از آنها بر شدت گرفتن این رویداد اثر گذار تر از سایر موارد می‎باشد. خشک‌سالی یکی از عوامل فقر در افغانستان می باشد؛ بسیاری از مردم به کار کشاورزی مشغول می باشد و نبود آب کافی، عدم دانش پیشرفته کشاورزی، سیلاب‌های ویرانگر و نبود سرمایه برای تامین هزینه های کاشت، داشت و برداشت باعث گردیده که این صنعت از رونق بیفتد و در نتیجه بسیاری از مردم بیکار شده و چرخه‌ی اقتصاد نیز دچار مشکل شود.
تغییر نظام سیاسی و تسلط طالبان بر افغانستان از دیگر عوامل فقر در افغانستان است. نظر به اینکه طالبان گروه گرا بوده و گذشته آنان آثار روانی زیادی برجامعه داشت، لذا با حضور مجدد طالبان برکابل و سیاست‌های خاص آنان سبب شد تا بسیاری از دستگاه ها و سازمان‌ها بر کارکردهای خود تغییر ایجاد نمایند.
عدم به رسمیت شناخته شدن طالبان و ایجاد محدودیت‌ها گوناگون آنان بر مردم و زنان سبب گشت تا ریل اقتصاد روز به روز به کندی مواجه گردد. خروج و کاهش سرمایه‌‌گذاری های خارجی و داخلی از کشور عاملی برای تضعیف اقتصاد کشور محسوب می گردد. زمانیکه سرمایه گذاری برای اشتغال‌زایی و تولید کاهش یابد‌، فقر و بیکاری از پیامدهای ناگواراین پدیده محسوب می‌گردد.
با این حال شرایط اقتصادی مردم بهبود نیافته و انتظار می‌رود تا بر تعداد نیازمندان به کمک، افزوده شود.
به نظر می‌رسد عدم اراده طالبان برای تشکیل حکومت فراگیر، عدم به رسمیت‌شناخته شدن آنان توسط سایر کشورها و همچنین پافشاری آنان برمنع کار زنان، اوضاع اقتصادی مردم را دشوارترسازد و کمک های بشری نیز پاسخگوی نیاز جمعیت محتاج نخواهد بود.