این نهاد بینالمللی روز گذشته (یکشنبه، ۲۳ قوس) در صفحه ایکس خود بر لزوم سرمایهگذاری فوری در انرژیهای تجدیدپذیر تأکید ورزیده و از تأثیرات منفی این بحران بر زندگی روزمره شهروندان سخن گفته است.
در پیام این برنامه آمده که خانوادهها هر روز با تاریکی روبهرو میشوند، کسبوکارها آسیب میبینند و کودکان در ساعات شبانه قادر به درس خواندن نیستند.
این گزارش همزمان با افزایش قطعیهای برق در کابل و سایر ولایتها در فصل زمستان منتشر شده و زنگ خطری برای سیاستگذاران به صدا درآورده است.
افغانستان که سالها درگیر جنگ، منازعه و ناامنی بوده، از فقدان یک استراتژی بلندمدت برای حل بحران انرژی رنج میبرد. این عوامل بنیادین، همراه با بیثباتی سیاسی، مانع بهرهبرداری از پتانسیلهای عظیم کشور در تولید برق شده و وابستگی به واردات را تشدید کرده است.
گزارشها نشان میدهد که در حال حاضر، بسیاری از ولایات در یک شبانهروز تنها سه تا چهار ساعت برق دارند، در حالی که نیاز به انرژی در فصلهای تابستان و زمستان دوچندان میشود.
این کمبود نه تنها زندگی روزمره را مختل میکند، بلکه بر اساس آمار سازمان ملل، میلیونها خانواده را در تاریکی و سرما فرو میبرد و توسعه اقتصادی را فلج میسازد.
تناقض اصلی در اینجاست که افغانستان با رودخانههای خروشان، آفتاب فراوان و منابع طبیعی غنی، پتانسیل خودکفایی و حتی صادرات برق را دارد، اما سالها جنگ و عدم سرمایهگذاری، این ظرفیتها را بلااستفاده گذاشته است.
کارشناسان معتقدند که کمبود برق نه تنها یک مشکل فنی و روزمره، بلکه مانعی برای رشد اقتصادی و رفاه اجتماعی است؛ تعطیلی کارخانهها، کاهش تولید و دلسردی سرمایهگذاران از پیامدهای مستقیم آن به شمار میرود.
با این حال، اگر استراتژی راهبردی برای بهرهبرداری از انرژیهای تجدیدپذیر اتخاذ شود، میتوان از این بحران به عنوان فرصتی برای توسعه پایدار استفاده کرد و وابستگی به واردات را کاهش داد.
هرچند در شرایط کنونی، تتمین برق وارداتی میتواند راهحلی مفید و فوری برای کاهش مشکلات شهروندان و جلوگیری از بحران انسانی باشد، اما این رویکرد تنها یک چاره موقت است. در بلندمدت، ضرورت ایجاب میکند که یک استراتژی راهبردی جامع برای حل بنیادین این معضل ملی تدوین و عملی شود.
دورنمای آینده افغانستان در بخش انرژی، نیازمند نگاهی بلندمدت و برنامهریزی دقیق است. سرمایهگذاری هدفمند در زیرساختهای تولید برق از جمله سدها، نیروگاههای خورشیدی و بادی، نهتنها کشور را به خودکفایی خواهد رساند، بلکه پتانسیل تبدیل افغانستان به صادرکننده انرژی در منطقه را نیز فراهم خواهد کرد.
