معاون وزارت دفاع گروه طالبان بر تشخیص و بیرون کردن افراد غیر طالب از امارت‌شان تاکید کرده و از دیگر طالبان خواست که در تشخیص افراد غیر مخلص همکاری کند.
همچنین این وزارت به مسوولین قول اردوی البدر این گروه هدایت داده تا با هیات تصفیه صفوف در قسمت تشخیص افراد غیر مخلص به نظام امارت همکاری جدی نمایند.
پیش از این نیز طالبان به بهانه تصفیه صفوف این گروه از افراد غیر طالب و یا افرادی که به زعم آنان غیر مخلص شمرده می شود، اقدامات زیادی انجام داده بودند و عده زیادی که در ابتدای حکومت با آنان همکاری داشته اند و به نحوی آنان را در رسیدن به حکومت کمک کرده بودند را از دایره حاکمیت اخراج کرده و در برخی از موارد حتی با آنان برخوردهای جدی نیز کرده اند.
طالبان در ابتدای رسیدن به حکومت طوری وانمود کردند که گویا به دنبال تشکیل حکومتی فراقومی بوده و به دنبال جذب جریانات مختلف سیاسی و نمایندگان اقوام مختلف در حکومت جدید خویش هستند، اما رفته رفته و با تحکیم پایه های قدرت و تسلط فراگیر بر نقاط مختلف افغانستان، رویه طالبان نیز رو به تغییر نهاد و بهانه جویی ها در برخورد با عوامل غیر پشتون که با نژاد طالبان سنخیتی نداشتند، آغاز شد.
از سوی دیگر به باور برخی از کارشناسان، طالبان در دوره جدید حاکمیت خویش حقیقتا به دنبال ایجاد یک حکومت برخوردار از پشتیبانی تمام اقشار مردم بود و به همین دلیل هم در ابتدا با صدور فرامینی همچون عفو عمومی و آزادسازی زندانیان و فراخوان مهاجرین و چهره های سیاسی که از به کشورهای دیگر پناه برده بودند، سعی در بنای پایه های حکومت خویش بر ستون اعتماد و همدیگرپذیری داشتند اما اختلافات درونی طالبان مانع از تکمیل این پروژه شده و به همین دلیل ما شاهد تناقض در رفتار و گفتار طالبان هستیم.
اما علاوه بر تحلیل فوق که دور از واقعیت هم نمی تواند باشد، باید این واقعیت را هم بپذیریم که طالبان پس از بیست سال جنگ و با دادن تلفات سنگینی که اغلب آنان از نیروهای بومی و هم نژاد آنان به حساب می آید، از ابتدای به دست گرفتن قدرت سعی در یکنواخت کردن و یک دست ساختن حکومت خویش بودند و این موضوع را تحت عنوان تصفیه صفوف از عوامل غیر مخلص و غیر طالب، آغاز نمودند.
به بیان دیگر از آنجایی که طالبان یک گروه جنگجو به حساب می آید، طبیعتا بعد از پیروزی به دنبال تحقق اهدافی است که به خاطر آن جنگیده اند و از سوی دیگر مذیون افرادی است که برای آنان خون داده و در راه آنان جنگیده اند و قطعا در حین جنگ با دادن وعده های مختلف، جنگجویان خویش را تحریک نموده و به آنان انگیزه داده اند و اکنون که جنگ به ظاهر تمام شده و قدرت را در دست گرفته اند، کاملا طبیعی است که بر عهد و پیمان خویش نسبت به وعده هایی که به نیروهایش داده بود وفادار مانده و در راستای تحقق همان وعده ها قدم بردارد.
بنابراین، طالبان با تمام تلاش سعی کردند تا با حفظ نیروهای وفادار به خویش و حذف مخالفین، البته به شیوه ای که منجر به تنش و جنگ های داخلی نشود، مانند پروژه تصفیه صفوف و برخورد با فرماندهانی که به زعم آنان بغاوتگر محسوب می شوند، حکومت خویش را یکدست نموده و احتمال هرگونه کودتای داخلی و فروپاشی از درون را از بین ببرند.
اما طالبان باید بدانند که وقتی ادعای حکومت بر یک سرزمین با تنوع بالای قومی و نژادی دارند، نمی توانند با جمعیت محدود و معدود خویش در دراز مدت بر مردم مسلط گردند و تجربه چهار دهه گذشته در نقل و انتقال قدرت های مختلف در افغانستان به خوبی بیانگر این واقعیت است که تنها یک راه برای به وجود آمدن ثبات سیاسی در افغانستان وجود دارد و آن هم دخیل کردن مردم در سرنوشت خویش است و اجرای طرح هایی همچون تصفیه صفوف از عوامل غیر طالب و یا به گفته طالبان غیر مخلص هرگط راه به جایی نمی برد و نتیجه ای جز انزوای بیشتر طالبان در سطح ملی و تضعیف آنان در سطح بین المللی، نخواهد داشت.
