امنیت ادعایی در افغانستان؛ واقعیت‌های پنهان و ضرورت اصلاحات

سراج‌الدین حقانی، وزیر امور داخله حکومت طالبان، اخیراً در مراسم فراغت نزدیک به ۹۰۰ تن از محصلین اکادمی پولیس، با قاطعیت اعلام کرد که افغانستان اکنون به کشوری امن تبدیل شده و هیچ تهدیدی از خاک آن متوجه دیگر کشورها نخواهد شد.
امنیت ادعایی در افغانستان؛ واقعیت‌های پنهان و ضرورت اصلاحات

حقانی در این مراسم، ضمن تأکید بر لزوم رفتار مهربانانه پولیس با مردم، دستاوردهای «نظام اسلامی» مورد نظر این گروه را در برقراری آرامش به رخ کشید.

در واقع، اگر وضعیت فعلی را با دوران پیشین مقایسه کنیم که جنگ‌های داخلی و کشتارهای دوجانبه فضای کشور را آکنده از هراس کرده بود، باید پذیرفت که تسلط طالبان بر قدرت منجر به کاهش قابل توجه درگیری‌های مسلحانه گسترده شده و امنیت عمومی در مفهوم سنتی آن تا حدودی بهبود یافته است. با این وجود، این پیشرفت‌های نسبی در حوزه امنیت نظامی، در برابر چالش‌های عمیق‌تر اقتصادی و اجتماعی بسیار کم‌رنگ جلوه می‌کنند، چراکه بیکاری و فقر همچنان بر زندگی میلیون‌ها افغان سایه سنگینی افکنده و موج مهاجرت‌های اجباری را تشدید کرده است.

علاوه بر این، علی‌رغم ادعاهای حقانی درباره امنیت کامل، گزارش‌های سازمان ملل متحد از حضور احتمالی گروه‌های تروریستی در افغانستان ابراز نگرانی کرده و فضای سانسور، سرکوب اعتراضات و ارعاب شهروندان را به عنوان تهدیدهایی جدی برای امنیت داخلی برجسته می‌سازد.

در کنار این، امنیت روانی جامعه پس از تحولات ۲۰۲۱ به شدت آسیب دیده است، به گونه‌ای که بی‌ثباتی سیاسی و محدودیت‌های اجتماعی، اعتماد عمومی را خدشه‌دار کرده و ادعای وحدت ملی را به چالش کشیده است. این تناقضات آشکار نشان می‌دهد که امنیت واقعی صرفاً به معنای نبود جنگ نیست، بلکه نیازمند رویکردی جامع برای حفاظت از حقوق شهروندان در تمامی ابعاد است.

اما باید توجه داشت که ادعای امنیت بدون توجه جدی به ابعاد اقتصادی و اجتماعی، همچنان ناقص و ناکامل باقی می‌ماند، زیرا فقر و بیکاری نه تنها امنیت روانی را به شدت مختل کرده‌اند، بلکه زمینه‌ساز ناآرامی‌های بالقوه در آینده نیز هستند. بنابراین، برای تحقق امنیت پایدار و واقعی، حکومت باید از شعارهای صرفاً ایدئولوژیک فراتر رود و با تمرکز بر اصلاحات ساختاری عمیق، مانند ایجاد فرصت‌های شغلی و تضمین آزادی بیان، اعتماد واقعی مردم را جلب کند.

با این حال، اظهارات حقانی می‌تواند نقطه عطفی برای گذار از انزوای بین‌المللی به تعامل سازنده باشد، مشروط بر اینکه با اقدامات عملی و ملموس همراه شود. رهایی افغانستان از بحران چندوجهی کنونی نیازمند سیاست‌هایی است که امنیت را در تمامی جنبه‌های آن -از امنیت فیزیکی تا امنیت اقتصادی و روانی- تضمین کند، تا مردم نه تنها از جنگ، بلکه از فقر و سرکوب نیز در امان بمانند و سرانجام آینده‌ای روشن‌تر و پایدارتر رقم بخورد.

Facebook
Twitter
WhatsApp
Telegram
Email
مطالب مرتبط
0 0 رای ها
رتبه بندی نوشته
اشتراک در
اطلاع از
0 دیدگاه ها
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها
0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x