زلزله‌ی اخیر در شمال افغانستان نه‌تنها خانه‌ها را ویران کرد، بلکه زندگی و آرامش هزاران خانواده را نیز از هم پاشید. این حادثه در کشوری که پیش‌تر زیر فشار فقر، خشکسالی و بحران انسانی نفس می‌کشد، به زخمی تازه بدل شده است و امید را می‌خشکاند. همان‌طور که رژیس ساویوز، مدیر منطقه‌ای کمیته‌ی بین‌المللی صلیب سرخ، گفته است، این فاجعه نه‌تنها خانه‌ها و دارایی مردم را از میان برد، بلکه بحران انسانی موجود را به مرحله‌ای نگران‌کننده‌تر رسانده است.
اکنون که فصل سرما فرارسیده، وضعیت زلزله‌زدگان بیش از هر زمان دیگری وخیم است. بسیاری از خانواده‌ها که شب حادثه را در زیر آوار و تاریکی گذراندند، امروز نیز در بی‌پناهی مطلق به سر می‌برند. نبود سرپناه مناسب، کمبود سوخت، لباس گرم و امکانات ابتدایی زندگی، هزاران نفر را در استان‌های بلخ، قندوز و سمنگان در معرض خطر جدی قرار داده است. سرمای شب‌های شمال، برای مردمی که سقفی بالای سر ندارند، به اندازه‌ی همان زمین‌لرزه مرگ‌بار است.
در چنین شرایطی، تلاش‌های صلیب سرخ و جمعیت هلال احمر افغانستان برای رساندن کمک‌های فوری و خدمات درمانی، اقدامی حیاتی و شایسته‌ی قدردانی است؛ اما واقعیت این است که دامنه‌ی بحران فراتر از توان نهادهای امدادی است. نبود زیرساخت‌های مناسب، فقر گسترده و دسترسی محدود به مناطق دوردست، روند کمک‌رسانی را با دشواری مواجه کرده است.
اداره طالبان و نهادهای بین‌المللی باید با درک عمق این فاجعه، اقداماتی فوری برای جلوگیری از بحران انسانی دیگری در نتیجه‌ی سرما و گرسنگی در پیش گیرند. زلزله‌زدگان نه‌تنها قربانی بلای طبیعی‌اند، بلکه قربانی بی‌توجهی، فقر و کمبود امکانات نیز هستند. اگر امروز به فریاد آن‌ها نرسیم، فردا شاید سرمای بی‌رحم، جان کسانی را بگیرد که از زلزله جان سالم برده‌اند.
