درحالی که دوحه پایتخت قطر تا کم‌تر از ده روز دیگر شاهد برگزاری نشستی به میزبانی سازمان ملل درباره افغانستان است، امروز و فردا (4 و 5 سرطان) ویانا پایتخت اتریش هم از مخالفان سیاسی و نظامی طالبان طی نشستی میزبانی می‌کند.
شماری از اشتراک کنندگان نشست ویانا در صحبت با رسانه‌ها اظهار امیدواری کرده‌اند که این نشست بتواند باعث نزدیکی بیشتر دیدگاه‌های مخالفان طالبان درباره آینده افغانستان شود.
این درحالی است که قرار است سومین نشست دوحه نیز در باره افغانستان به تاریخ 10 تا 11 سرطان در قطر برگزار شود. این نشست که گفته شده نمایندگان طالبان نیز در آن شرکت خواهند کرد از هم‌اکنون واکنش‌های شماری از مخالفان طالبان را در پی داشته و به نظر می‌رسد برگزاری نشست ویانا در آستانه نشست دوحه هم علاوه بر مسایل اعلامی آن پیامی هم به جهانیان خواهد داشت مبنی بر این که در تعامل با طالبان از احتیاط بیش‌تری کار بگیرند و از توجه به صف مخالفان این گروه نیز نباید غافل بمانند.
طالبان و مخالفان آن در شرایطی هریک باعث گرمی محافل سیاسی در خارج‌اند که مردم افغانستان اکنون شاهد بحران‌های گوناگون در داخل کشور اند و همه هم انتظار بهبود وضعیت را می‌کشند.
انتظارات از نشست‌های گوناگون در باره افغانستان در داخل و خارج از کشور طی نزدیک به سه سال گذشته درحالی مطرح بوده که تا هنوز نه تنها هیچ‌گونه تاثیری در بهبود اوضاع سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کشور رونما نشده بلکه برعکس دامنه بحران وسعت بیش‌تری یافته و فاصله‌ها میان نیروهای ذیدخل در قضایای سیاسی افغانستان هم بیشتر شده است.
آنچه در این میان نگران‌کننده بوده فقدان یک طرح ملی و فراگیر است که نه طالبان و نه هم مخالفان آن تا هنوز نتوانسته‌اند اذهان عامه مردم را در باره آینده افغانستان اقناع کنند. تعدادی از افراد و جریان‌های مخالف طالبان هم درحالی از دستاوردهای احتمالی این نشست‌ها درباره آینده افغانستان صحبت می‌کنند که تا کنون هیچ طرحی واضح و دورنمای روشن برای آینده افغانستان از سوی آنها ارائه نشده است؛ چیزی که افکار مردمی انتظار دارند سیاسیون افغانستان این‌بار با یک طرح جامع و همه‌شمول در پی حل بحران برآیند و از نسخه‌های تکراری و مقطعی گذشته عبور کنند.
در این سوی دیگر، سیاست‌های عملی طالبان در نزدیک به سه سال گذشته نشان می‌دهد که این گروه نیز تمایلی برای حل بحران کشور از مجاری مذاکره و گفتگو با مخالفانش نداشته و حاضر نیست با نیروهای غیرخودی به روش مسالمت‌آمیز و عقلانی بر سر نوع نظام و توزیع قدرت در کشور به نتایجی دست یابند.
در چنین وضعیتی دشوار نمی‌توان به آسانی تصور کرد که فشارها از بیرون و برگزاری نشست‌های نمایشی با محوریت طالبان و مخالفان آن درباره افغانستان بتواند گره کور بحران سیاسی افغانستان را باز کند.
با این حال، به نظر می‌رسد مشکل افغانستان تا در سطح ملی و براساس عقلانیت سیاسی حل نشود، نشست‌های تنی چند از گروه‌های سیاسی و چهره‌های قومی نمی‌تواند تغییری جامع و بنیادین در وضعیت امروز و بهبودی در شرایط فردای کشور ایجاد کند.
