شماری از دختران در افغانستان که از رفتن به مکتب باز مانده‌اند و در خانه با مشکلات روحی و روانی مواجه شدند، می‌گویند تنها جای که آن‌ها می‌توانند بروند کورس‌های نقاشی و مدارس دینی است.
این دختران با شکایت از وضعیت بد روحی و روانی می‌گویند که اگر مکاتب به روی دختران بازگشایی نشود تمام دختران با افسرده‌گی شدت دچار خواهد شد و این مشکلات روحی باعث افزایش خودکشی در کشور خواهد شد.
نازنین یکی از دختران که صنف هفتم مکتب بود و بعد از بسته شدن مکاتب به روی دختران بالاتر از صنف ششم خانه‌نشین شده به خبرگزاری معمار می‌گوید که امیدار است طالبان با مسئله آموزش دختران منطقی برخورد کنند.
نازنین می‌گوید که یک سال می‌شود در یک کارگاه نقاشی که از طرف کشور ایران برای دختران ایجاد شده به آموزش نقاشی پرداخته است تا باشد که روزهای خانه نشینی را سپری کند.
وی می‌گوید که تمام دختران که از رفتن به مکتب باز مانده باید علیه طالبان مقاومت کنند و من نیز به عنوان یک دختر از حق خودم دفاع می‌کنم و صدایم را بلند خواهم کرد. باید به طالبان فهمانده شود که در دنیای امروز زنان افغانستان نیز حق آموزش، تحصیل و کار را دارند.
طالبان بعد از بستن دروازه مکاتب به روی دختران بالاتر از صنف ششم، دانشگاه‌ها را هم به روی دختران و زنان بستند. بعد از آن طالبان حق کار زنان را نیز محدود کردند و به تازگی گفته می‌شود که طالبان در غرب کابل مراکز آموزشی را نیز به روی دختران بالاتر از صنف ششم بسته‌اند.
نازنین می‌گوید که امیدوار است به زودی مکاتب بازگشایی شود، «وگرنه نسل آن‌ها یک نسل بی‌سواد و بار دوش خانواده و جامعه خواهد بود.»
او آرزو دارد که یک بار دیگر شاهد رفتن دختران به مکتب باشد تا شاهد باسواد شدن دختران باشد، چون باسواد و آگاهی باعث پیشرفت جامعه می‌شود، دختران باسواد در آینده مادران با سواد می‌شوند و فرزندان با سواد به جامعه تقدیم می‌کنند.
از سوی هم مریم میرزایی که در ولایت غزنی زندگی می‌کند و بعد از بسته شدن مکاتب به مدرسه دینی می‌رود به خبرگزاری معمار می‌گوید که اگر مکاتب بازگشایی نشود یک فاجعه بزرگ انسانی در کشور رخ خواهد داد.
مریم می‌افزاید: من به خاطر که خواندن و نوشتن از یادم نرود و بتوانم از خانه نشینی فرار کنم مجبورم به مدرسه دینی بروم و علوم دینی را فرا بگیرم، با آنکه علاقه‌مند علوم معاصر هستم ولی در شرایط کنونی مجبورم تحمل کنم.
وی همچنان می‌گوید: طالبان با یک معامله سیاسی آمدند و جهان را اغفال کردند زیرا در اوایل می‌گفتند که ما به حقوق زنان، حقوق اقلیت‌های قومی و مذهبی پایبند هستیم. امریکا زمینه به قدرت رسیدن آن‌ها را فراهم کرد، وقتی حاکمیت افغانستان را در دست گرفتند هیچ یک از تعهدات‌شان را عملی نکردند.
مریم می‌گوید: در ولایت غزنی در شرایط کنونی مدارس دینی تنها جایی است که دختران می‌توانند برای یاد گیری به آنجا بروند و ده‌ها دختر به آنجا مراجعه می‌کنند.
در بیست سال گذشته میلیون‌ها دختران و پسر افغان برای فراگیری علوم جدید به مکاتب رفتند، جامعه جهانی نیز میلیون‌ها دالر در عرصه آموزش زنان هزینه کرد، ولی با سقوط نظام سیاسی همه نهادهای آموزشی و تحصیلی زنان و دختران دچار تحول بزرگ شد. امروز زنان و دختران از رفتن به مکتب، دانشگاه، محل کار، تفریگاه، پارک‌ها و… محروم هستند، مقامات طالبان بارها در مقابل دوربین خبرنگاران گفته‌اند که روی طرح بازگشایی مکاتب و دانشگاه کار جریان دارد، ولی زنان و دختران این گفته‌های آن‌ها را فریب مردم می‌دانند.
نازکو یکی از دختران که صنف هشتم مکتب است و نمی‌تواند مکتب برود به خبرگزاری معمار می‌گوید که روزهای سختی را سپری می‌کند و از خانه نشینی خسته شده است.
نازکو می‌گوید که وی برای گذراندن وقت‌اش و برای اینکه درس‌ها یادش نرود در خانه تمرین می‌کند و کتاب‌های مکتب‌اش را می‌خواند.
وی می‌گوید که آرزو داشته تا در آینده یک داکتر جراح موفق شود تا بتواند برای زنان افغانستان خدمت کند ولی امروز احساس می‌کند که رسیدن به هدف‌اش سخت‌تر شده است.
در همین رابطه خواستیم نظر سخنگوی وزارت معارف طالبان را نیز داشته باشیم ولی با تماس‌های زیاد آن‌ها حاضر به پاسخگویی نشدند.
