اختصاصی

کومت طالبان در زمینه حقوق اقلیت‌ها چندان امیدوارکننده نیست. سیاست‌های این گروه، به‌ویژه در رابطه با آزادی‌های مذهبی، محدودیت‌های شدیدی برای اقلیت‌ها ایجاد کرده است. این روند، محدودیت‌های جدی بر حقوق اقلیت‌های غیرمسلمان اعمال می‌کند و فضای فعالیت آزادانه را برای آن‌ها کاهش می‌دهد.

افغانستان امروز نه‌تنها از مسیر پیشرفت فاصله گرفته، بلکه در ورطه‌ای از بحران‌های امنیتی، اجتماعی و اقتصادی فرو رفته است. بررسی گزارش های اخیر درباره اوضاع کشور نشان می‌دهد که طالبان به‌عنوان یک نیروی واپس‌گرا، نه‌تنها از تحقق وعده‌های خود برای ثبات و امنیت ناتوان بوده، بلکه با تداوم سیاست‌های انحصاری، ضد زن و قوم‌محورانه، کشور را در مسیری فاجعه‌بارتر از گذشته قرار داده است.

چیزی که مهم است این است که حقوق زنان در افغانستان رعایت نمی شود و آن هم به وسیله حاکمیت طالبان انجام می گیرد. در نتیجه، مسئول این تضییع حقوق، طالبان می‌باشند. مسائل دینی و فرهنگی برای هر مسلمانی روشن و مشخص است و چنین چیزی از ناحیه شریعت و دین قابل پذیرش نمی‌باشد.

تحولات بین‌المللی نیز در افزایش این اختلافات بی‌تأثیر نبوده است. با روی کار آمدن دونالد ترامپ در امریکا، بحث بازپس‌گیری میدان هوایی بگرام و استرداد تسلیحات بر جای مانده از ارتش امریکا دوباره مطرح شده است. علاوه بر آن، ضرورت اجرای مرحله دوم توافق‌نامه دوحه، که برخی جناح‌های طالبان با آن موافق نیستند، بر پیچیدگی اوضاع افزوده است.

دموکراسی به‌عنوان نظامی که بر پایه اراده مردم و انتخاب آزادانه حاکمان بنا شده است، در افغانستانِ تحت حاکمیت طالبان تقریباً به صفر رسیده است. گزارش سالانه اکونومیست نشان می‌دهد که طالبان هیچگونه اعتقادی به مردم‌سالاری ندارند و به‌جای آن، حکومتی بسته و اقتدارگرا را بنا نهاده‌اند. مردم نه‌تنها در تعیین حاکمان نقشی ندارند، بلکه آزادی‌های مدنی و سیاسی نیز به‌شدت محدود شده است.

وضعیت کنونی اوکراین، همچون افغانستان، نشان‌دهنده‌ یک روند تکراری در سیاست‌های امریکا است. دولت‌های دست‌نشانده و نوکر همواره در سیاست‌های غرب به هیچ‌وجه حق انتخاب ندارند و در نهایت به ابزارهایی برای تحقق منافع قدرت‌های بزرگ تبدیل می‌شوند. در نهایت، سرنوشت تمامی این دولت‌ها یکی است: تحقیر، فریب و نابودی. به نظر می‌رسد که تنها راه نجات برای این کشورها، بازگشت به هویت مستقل و مقاومت در برابر فشارهای خارجی است

برای ایجاد اتحاد و یکپارچگی واقعی در افغانستان، طالبان باید اقدامات عملی و جدی انجام دهند. نخست، آن‌ها باید ساختار حکومت را به گونه‌ای تغییر دهند که نمایندگان تمام اقوام و مذاهب در آن حضور داشته باشند و در تصمیم‌گیری‌های کلان کشور نقش ایفا کنند. این امر مستلزم ایجاد یک سیستم فراگیر و غیرتبعیض‌آمیز است که در آن حقوق همه شهروندان به طور مساوی رعایت شود.