اختصاصی

سیاست‌های دوگانه ایالات متحده در مبارزه با تروریسم نیز در پیچیدگی این بحران بی‌تأثیر نبوده است. در حالی که ایالات متحده به‌طور رسمی علیه گروه‌های تروریستی در افغانستان می‌جنگید، اما در برخی مواقع، منافع استراتژیک ایالات متحده باعث حمایت از گروه‌های مخالف دولت‌های دیگر، نظیر گروه‌های تروریستی در منطقه شد. این سیاست‌ها موجب شده‌اند که در بسیاری از موارد، منافع کوتاه‌مدت بر امنیت بلندمدت و استقرار صلح غالب آید.

پس از تسلط طالبان بر کشور، محدودیت‌های گسترده‌ای بر زنان و دختران اعمال شده است. این محدودیت‌ها شامل محرومیت از تحصیل، کار، حضور در اماکن عمومی و مشارکت در زندگی اجتماعی و سیاسی است. این سیاست‌ها نه تنها با قوانین بین‌المللی حقوق بشر در تضاد است، بلکه با تفسیرهای مدرن و معتدل از شریعت اسلامی نیز ناسازگار است.

اما اکنون که طی سه سال و نیم حاکمیت انحصاری گروه طالبان، هرگونه عملیات انتحاری و انفجاری در سراسر افغانستان (و مخصوصاً در مکاتب و مراکز آموزشی و نهادهای درمانی کابل) متوقف شده است، با اطمینان خاطر می‌توان گفت تمام آن حملاتِ مرگبار و کشتارهای جمعی بدون استثنا کارِ گروه طالبان بوده است و گروه «داعش» و سایر شبکه‌های تکفیری و تروریستی صرفاً یک نام و پوشش برای سرپوش گذاشتن بر کشتارهای بزرگ و حملاتِ مرگبار طالبان بوده است.

درگیری‌ها و تنش‌های مکرر در تورخم پیامی روشن برای افغانستان به همراه دارد و آن این که، نبود دیپلماسی فعال و ناتوانی در مدیریت روابط با همسایه جنوب‌شرقی می‌تواند به انزوای بیش‌تر و تشدید مشکلات اقتصادی و انسانی منجر شود.

طالبان انتظار دارند که سازمان‌های بین‌المللی مانند یوناما، پیشرفت‌های امنیتی و ثبات در افغانستان را به رسمیت بشناسند و از آنها حمایت کنند. اما یوناما به دلیل نگرانی‌های جدی در مورد نقض حقوق بشر و محدودیت‌های اعمال‌شده بر زنان، از ارائه حمایت کامل به طالبان خودداری کرده است. این مسئله باعث شده است که طالبان یوناما را به عنوان مانعی در راه کسب مشروعیت بین‌المللی خود ببینند.

کومت طالبان در زمینه حقوق اقلیت‌ها چندان امیدوارکننده نیست. سیاست‌های این گروه، به‌ویژه در رابطه با آزادی‌های مذهبی، محدودیت‌های شدیدی برای اقلیت‌ها ایجاد کرده است. این روند، محدودیت‌های جدی بر حقوق اقلیت‌های غیرمسلمان اعمال می‌کند و فضای فعالیت آزادانه را برای آن‌ها کاهش می‌دهد.