یادداشت

روز جهانی حقوق بشر، فرصتی است تا نه‌تنها بر ارزش‌ها و اصول حقوق بشری تأکید کنیم، بلکه عملکرد دولت‌ها و گروه‌هایی که این حقوق را نقض می‌کنند، به‌ویژه در برابر آسیب‌پذیرترین اقشار جامعه، به چالش بکشیم. حاکمیت طالبان در افغانستان از زمان تصرف مجدد ، نمادی از واپس‌گرایی گسترده در زمینه حقوق بشر، به‌ویژه در قبال زنان و دختران، بوده است.

کشورهایی که امروز در همسویی با امریکا و اسرائیل به تخریب سوریه کمک می‌کنند، باید بدانند که دیر یا زود از این همراهی پشیمان خواهند شد. آمریکا و اسرائیل، پس از دستیابی به اهداف خود، هم‌پیمانان موقتشان را نیز قربانی خواهند کرد. تاریخ نشان داده که هم‌پیمانی با این قدرت‌ها، سرنوشتی جز خیانت و سقوط به دنبال ندارد.

آنچه در سوریه می‌گذرد، تابلوی تمام‌نمای خیانت به امت اسلامی است. دشمنان اسلام از شکاف‌های قومی و مذهبی برای رسیدن به اهداف شوم خود بهره می‌گیرند. مسلمانان باید هوشیار باشند و فریب شعارهای ظاهری اردوغان، هیئت تحریر الشام، و دیگر مهره‌های غرب را نخورند.

طالبان افغانستان به دلیل حمایت‌هایی که در گذشته از تحریک طالبان پاکستان دریافت کرده‌اند، نمی‌توانند به راحتی از این گروه جدا شوند. این وضعیت طالبان را در یک دوراهی خطرناک قرار داده است: یا باید روابط خود با پاکستان را به خطر بیندازند و یا از TTP حمایت کنند و به تبعات داخلی و خارجی آن تن بدهند.

اردوغان، که در لباس یک رهبر اسلامی ظاهر شده، در عمل نه تنها هیچ‌گاه در راستای منافع ملت‌های مسلمان گام برنداشته، بلکه با دخالت‌های نظامی و ایجاد مناطق اشغال‌شده در سوریه، عملاً در زمین رژیم کودک کش صهیونیستی و امریکا بازی کرده است.

اردوغان به عنوان رهبر ترکیه، با دخالت‌های نظامی در سوریه، حمایت از گروه‌های تروریستی و ایجاد تنش در مناطق مرزی، به بهانه مقابله با تهدیدات امنیتی، عملاً در خدمت اهداف استراتژیک آمریکا و اسرائیل عمل کرده است. آیا می‌توان این رفتارها را غیر از خیانت به حقوق انسانی و مسلمانی دانست؟

دانشجویان افغانستانی که در دانشگاه‌های منطقه تحصیل می‌کنند، به‌رغم تمام استعدادها و توانایی‌هایشان، در برزخی میان بازگشت به وطن و ماندن در مهاجرت قرار دارند. آینده افغانستان نه در گِرو منابع طبیعی آن، بلکه در دست همین نخبگان علمی و جوانانی است که اگر فرصتی برای شکوفایی بیابند، می‌توانند مسیر توسعه و پیشرفت کشورشان را هموار کنند. اما این فرصت، نیازمند تغییری اساسی در ساختارهای سیاسی، اجتماعی و اقتصادی افغانستان است؛ تغییری که تا تحقق آن، راهی دشوار و طولانی در پیش است.