یادداشت

طالبان باید به‌جای شعار دادن، با اصلاح سیاست‌های تبعیض‌آمیز و اتخاذ رویکردی شفاف و عدالت‌محور، نشان دهد که واقعاً به حقوق برابر برای همه شهروندان کشور متعهد است. در غیر این صورت، این ادعاها چیزی جز تلاشی برای مشروعیت‌بخشی به حکومتی ناکارآمد نخواهد بود.

شهید قاسم سلیمانی یکی از شخصیت‌های ملی و فراملی است که به عنوان فرماندهی مقتدر و اسوه بی‌بدیل مقاومت در منطقه شناخته می‌شود، تمام عمر خود را در جبهه‌های نبرد و مبارزه با ظلم صرف کرد و در این راه کارنامه درخشانی از خود به یادگار گذاشت.

کودکان فلسطینی، که نماد مظلومیت بشریت در قرن 21 شده‌اند، یادآوری می‌کنند که جهان در سایه استانداردهای دوگانه و سیاست‌های مبتنی بر قدرت، از ارزش‌های انسانی فاصله گرفته است.

یکی از اصول بنیادین مکتب سلیمانی، عملگرایی بود. جنرال قاسم، نه تنها به گفتار بلکه به عمل معتقد بود. او نشان داد که می‌توان با برنامه‌ریزی دقیق و عمل به‌موقع، حتی در برابر قدرتمندترین دشمنان نیز پیروز شد. دستاوردهای عینی او در میدان‌های مختلف، گواه روشنی بر این اصل است.

جامعه‌ای که زنانش را از فعالیت محروم می‌کند، عملاً نیمی از سرمایه انسانی خود را به حاشیه می‌برد. زنان، به‌ویژه در جوامع سنتی، پل‌های ارتباطی مهمی میان نهادهای کمک‌رسان و خانواده‌ها هستند. حذف آن‌ها به معنای قطع این ارتباط و در نهایت، افزایش بی‌عدالتی و نابرابری در دسترسی به منابع است.

محدودیت بر کار زنان نه‌تنها غیرمنطقی، بلکه بی‌رحمانه است و با هیچ معیار انسانی، دینی یا فرهنگی سازگار نیست. جامعه بین‌المللی، نهادهای حقوق بشری و خود مردم افغانستان باید با صدای بلند این رفتارها را محکوم کرده و برای تغییر این سیاست‌های غیرانسانی تلاش کنند.اگر طالبان به فکر آینده افغانستان هستند، باید بپذیرند که توسعه و ثبات این کشور بدون مشارکت زنان ممکن نیست.

حکومت افغانستان باید با همکاری نهادهای بین‌المللی و جوامع محلی، تلاش‌ برای شناسایی و پاکسازی مناطق آلوده به ماین انجام دهد. تعهد و همکاری ملی و بین‌المللی می‌تواند افغانستان را از این بحران نجات دهد و راه را برای بازگشت زندگی عادی و توسعه هموار کند.