یادداشت

بنابراین شکاف میان طالبان و جامعه جهانی نتیجه عملکرد هر دو طرف است. طالبان با اتخاذ سیاست‌های داخلی سخت‌گیرانه و ناسازگار با ارزش‌های جهانی، به انزوای خود دامن زده است. در مقابل، جامعه جهانی نیز با عدم ارائه راهکارهای مؤثر و تمرکز بیش‌ازحد بر فشارهای اقتصادی و سیاسی، نتوانسته است مسیری برای تعامل سازنده با طالبان ایجاد کند.

ادعاها و رؤیاهای ترامپ در عرصه‌ی جغرافیای سیاسی و تغییر مرزهای پذیرفته‌شده و بلعیدن سرزمین‌های مجاور و استیلا بر آب‌راهه‌های حیاتی جهان، شباهت تام با ادعاها و رؤیاهای هیتلر و حزب ناسیونال سوسیالیت (نازی) پس از پیروزی در انتخابات آلمان در قرن بیستم دارد.

افغانستان به رغم منابع طبیعی غنی، با چالش‌های گسترده‌ای در مسیر خودکفایی کشاورزی مواجه است. با این حال افغانستان برای کاهش وابستگی به واردات و تأمین نیازهای داخلی خود، به برنامه‌ریزی بلندمدت، سرمایه‌گذاری در بخش کشاورزی و بهبود زیرساخت‌های تولید و فرآوری نیاز دارد.

آیا کنفرانس اسلام‌آباد می‌تواند گامی مثبت در جهت حل این بحران باشد؟ اگرچه نیت برگزارکنندگان ممکن است با شائبه‌های تبلیغاتی همراه باشد، اما گاه حتی اقدامات سیاسی و رقابتی می‌تواند نتایجی مثبت به همراه داشته باشد. مهم آن است که کشورهای اسلامی، به‌جای محدود کردن خود به برگزاری نشست‌ها و صدور بیانیه‌ها، به راه‌حلی عملی برای فشار بر طالبان دست یابند و از ابزارهای دیپلماتیک و اقتصادی برای تغییر این وضعیت بهره ببرند.

در مجموع، شرایط کنونی افغانستان نیازمند توجه فوری جامعه جهانی است. ناکامی در تأمین منابع مالی لازم می‌تواند منجر به تشدید بحران انسانی و افزایش آسیب‌پذیری میلیون‌ها نفر شود. جامعه بین‌المللی باید برای تأمین بودجه کافی و ایجاد راه‌حل‌های بلندمدت، همکاری بیشتری داشته باشد. بحران کنونی نه‌تنها چالشی بشردوستانه بلکه آزمونی برای تعهدات اخلاقی و مسئولیت‌پذیری جهانی است.

نامه سرگشاده زنان معترض افغانستان، تلنگری جدی به جهان اسلام و رهبران آن است. این نامه نشان می‌دهد که سکوت در برابر ظلم، خیانتی به اصول دین، انسانیت، و خرد است. وظیفه رهبران کشورهای اسلامی است که با تشکیل کمیته‌ای تحت نظر سازمان همکاری اسلامی، به این درخواست زنان افغانستان پاسخ دهند و طالبان را به رعایت حقوق انسانی و دینی ملزم کنند.