سخن سردبیر

با وجود ممنوعیت کشت مواد مخدر توسط طالبان، افغانستان کماکان با معضل مواد مخدر دست و پنجه نرم می‌کند و افقی روشنی در این زمینه به چشم نمی‌آید.

امروزه زنان افغانستان با موجی از محرومیت و محدودیت مواجه اند که هر کدام از آنان تهدیدی برای سلامت جسمی و روانی برای بانوان محسوب می‌گردد.

طالبان در موارد متعددی متهم به نقض حقوق بشر می‌باشند، و ممنوعیت سفر بنت نیز در همین راستا صورت گرفته است. وی همواره تلاش داشت تا وضعیت حقوق بشر را در افغانستان مستند سازی و حقایق را در این خصوص روشن سازد اما با واکنش پیش بینی نشده طالبان مواجه گردید.

ممنوعیت آموزش زنان نه تنها آنان را با آینده تاریک مواجه می‌سازد بلکه راه را برای حاکمیت طالبان نیز دشوار می‌سازد؛ زیرا با چنین شرایطی هیچ کشوری آنان را به رسمیت نخواهد شناخت.

سرزمین ما سال‌ها دستخوش افزون طلبی و سیاست‌زدگی زمامداران نامطلوب بوده که مانع از مشارکت مردم در تعیین سرنوشت و در نتیجه تحمیل حاکمیت‌های خود خوانده شده است.

حاکمیت طالبان نه بر اساس انتخاب مردم بنا شده و نه مردم با آنان همراه است؛ لذا نوعی شکاف عمیق میان مردم و طالبان قرار دارد، در نتیجه به نوعی عدم سِنخیت بین مردم ما و طالبان دارد که آنان را از همدیگر دور ساخته و مانع همراهی و تعامل می‌گردد.

منع تحصیل و کار زنان، پیامدهای منفی زیادی را به دنبال دارد که مهمترین آنان، بی‌سوادی، فقر و ازدواج های زودهنگام می‌باشند. زنان، پرورش دهندگان و مربیان جامعه هستند که اگر در انجام نقش ارزشمندشان اختلال به وجود بیاید، نسل آینده نیز با چالش‌های زیادی روبرو خواهد شد.

با این وصف، مهاجرت از افغانستان یک پدیده‌ی انکار ناپذیر بوده و تا زمانیکه شرایط از نظر سیاسی، حقوق بشر و اقتصادی بهبود نیابد این روند ادامه خواهد یافت؛

نگرانی از قدرت گیری و استخدام نیروهای جدید، توسط داعش در افغانستان یک واقعیت انکار ناپذیر بوده و طالبان باید در این خصوص هوشیارانه عمل نمایند تا گرفتار تاکتیک‌های داعش نشده و مردم افغانستان نیز به خاک و خون کشیده نشوند.