به گزارش خبرگزاری معمار؛ به نقل از ایراف، علی اکبر صالحی، وزیر خارجه سابق ایران در مطلبی نگاشته: «امروز برای چار‌ه‌جویی مسئله افغانستان یک دروازه محیط همسایه‌گی وجود دارد که عبور از آن با اطمینان ممکن است لذا باید همه ظرفیت‌ها و امکانات برای پیشبرد این مقصود به یاری گرفته شوند. زمان و دیپلماسی سازنده‌تری گذرواژه‌ها در جهان امروز برای نیل به موفقیت است.»
آقای صالحی می‌گوید که قلمرو امروزی افغانستان و محیط همسایه‌گی‌اش در چهارراه زمانه وجغرافیای آسیا سرزمینی بود «هزار چاره» که از ورود به عهد استعمار در دو قرن اخیر تاکنون این مزیت و موفقیت خود را به گستره‌ای فراتر از قاره آسیا تعمیم بخشیده است.
وزیر خارجه سابق ایران تأکید کرده که بی‌جهت نیست هر ماه و هفته بیرون از این قلمرو چند نشست و گردهمایی برای اندیشیدن درباره این منطقه و بعضا مسئله افغانستان تشکیل می‌شود تا راه‌حلی به دست آید و به کار بسته شود.
او اضافه کرده که کافیست در این زمینه اخبار پایتخت‌های اروپایی و غربی و یا آسیایی و شرقی مرور شوند تا از میزان قابل ملاحظه دیدارها و تماس‌ها بر سر مسئله افغانستان شگفتی حاصل آید.
نام‌برده خاطر نشان کرد که با این وجود به‌دنبال هر جلسه و دیداری که بیگانه‌گان برای افغانستان و محیط همسایه‌گی آن برگذار می‌کند بیش از همه به دامنه ابهامات آنها می‌افزاید؛ اما متعاقبا بر آگاهی آنان نسبت به پیچیده‌گی‌های جوانب این مسئله هم اثر می‌گذارد.
او با اشاره به افغانستان گفته که این خطه سرزمینی هزارچاره است چون در ملاقات جهان ایرانی، هندوی، کنفسیوس و ارتدوکسی قرار گرفته و نقطه اشتراک و تعاطی زبان‌ها و گویش‌های هندو ایرانی و آلتا نورانی است تنوع بافت اجتماعی مردمانی که امتداد و اتصال آنها در محیط همسایه‌گی افغانستان دیرین و مانا است هم ظرفیت چاره‌سازی را برای مسائل دنیای معاصر برقرار ساخته و هم اگر دقت نشود اسباب چاره سوزی‌های بیش‌تری را رقم خواهد زد.
آقای صالحی می‌افزاید که مدت‌ها پیش اواخر جنگ تحمیلی عراق علیه ایران در سال ۱۳۶۶ وقتی جوانانی از رهبران جهادی آن روز افغانستان که با رشادت هم راه همرزمان دیگر خود از جنوب و شمال وشرق و غرب و مرکز هزاره‌جات افغانستان به مبارزه در مقابل اشغال ارتش سرخ برخاسته بود به تهران آمدند.
او گفت که آن روزها مولوی نصرالله منصور همراه دیگرانی که از انشقاق، قوم پرستی، تبعیض و طائفی‌گری و ستیز بر سر مذهب و زبان گلایه داشتند به تهران آمده بودند تا تصویری از افغانستان مطلوب را بدهند.