وقتی دبیرکل سازمان ملل متحد، آنتونیو گوترش، در بیانیه‌ای بی‌سابقه، اسرائیل را “اشغالگری که تمام تعهدات بین‌المللی‌اش را زیر پا گذاشته” می‌نامد و نوار غزه را “میدان کشتار” توصیف می‌کند، باید متوجه عمق فاجعه‌ای شویم که در جریان است؛ فاجعه‌ای نه صرفاً انسانی، بلکه نشانه‌ای از ورشکستگی اخلاقی در نظام بین‌الملل. اما حقیقت دردناک‌تر از این بیانیه‌هاست؛ سازمان ملل هم، حتی با تمام این مواضع، نهادی بیش نیست که در بحران‌های واقعی، عملاً به یک ابزار تشریفاتی تقلیل یافته است، نهادی که جز صدور بیانیه و ابراز نگرانی، اراده‌ای برای بازداشتن جلاد از ادامه نسل‌کشی ندارد.
غزه، امروز آیینه‌ای‌ست که بشریت را در بدترین چهره خود نشان می‌دهد، بیش از ۳۰ هزار کشته، اکثراً زنان و کودکان معصوم. بیمارستان‌هایی که هدف مستقیم حمله رژیم کودکش اسرائیل است، اردوگاه‌هایی که با خاک یکسان شده‌اند، و جنینی های که پیش از تولد، در شکم مادر شهید می‌شود. این‌ها آمار نیستند؛ این‌ها زخم‌هایی هستند که بر وجدان تاریخ حک می‌شوند.
اما بی‌شرمانه‌تر از سکوت سازمان‌های جهانی، سکوت جهان عرب است. مصر، اردن، عربستان سعودی، امارات متحده عربی، ترکیه؛ کشورهایی که خود را مدعی دفاع از امت اسلامی می‌دانند، اما امروز در برابر نسل‌کشی اسرائیل، نه‌تنها سکوت کرده‌اند، بلکه با ننگ عادی‌سازی روابط با یک رژیم کودک‌کش، دستان‌شان آغشته به خون این مردم مظلوم است.
در روزهایی که مردم عوام آزادی‌خواه از نیویورک تا تورنتو، از برلین تا سئول، از سیدنی تا لندن، به خیابان‌ها آمدند و فریاد “آتش‌بس” سر دادند، شما ـ حاکمان عرب ـ یا در کاخ‌های‌تان مشغول جشن‌های دیپلماتیک بودید یا در محاسبه سودهای نفتی‌تان، لبخند زد‌ید. و ترکیه نیز در حال بستن قرارداد های تجاری با رژیم کودک کش اسرائیل بودند، اما تاریخ با شما مدارا نخواهد کرد. شما، نه‌فقط در برابر ملت فلسطین، که در پیشگاه خدا، در برابر تاریخ، و در قلب وجدان بشری محکوم هستید.
ایالات متحده امریکا، بریتانیا، فرانسه و دیگر حامیان غربی اسرائیل نیز، شریک تمام‌قد این جنایات‌اند. تجهیز نظامی رژیمی که مکاتب و بیمارستان ها و خانه های مردم را بمباران می‌کند، حمایت مالی از رژیمی که نوزادان را هدف می‌گیرد، و وتوی قطعنامه‌هایی که خواهان توقف کشتارند، چیزی جز مشارکت مستقیم در یک پروژه‌ی نسل‌کشی نیست.
رژیم کودک کش صهیونیستی، امروز تجسم عینی وحشی‌گری مدرن است؛ حکومتی که اخلاق، انسانیت و قوانین بین‌المللی را به سخره گرفته و با حمایت هم‌پیمانان غربی‌اش، از پاسخ‌گویی نیز مصون مانده است.
سازمان ملل، اگر تنها در حد صدور بیانیه باقی بماند، نه حافظ صلح جهانی، بلکه همدست ساکت جنایتکاران خواهد بود. اگر اراده‌ای برای مهار اسرائیل نیست، پس به صراحت اعلام کنید که این سازمان دیگر مشروعیتی ندارد!
اما حقیقت پایدار خواهد ماند. خون بی‌گناهان بی‌ثمر نخواهد رفت. روزی خواهد رسید که نه اشغالگر بماند و نه حامی جنایت. آن روز، جهان، پیروزی را در چشمان کودکی خواهد دید که از زیر آوار، با دست‌های کوچک خود، پرچم فلسطین را برافراشته است.
آری، آینده از آن مردم فلسطین است؛ آینده از آنِ حق است!