صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) اعلام کرد که در سال جاری میلادی بیش از ۳۴۳ هزار کودک در افغانستان برای درمان سوءتغذیه حاد بستری شده‌اند.
این نهاد گفته است که «غذای درمانی» برای مداوای سوءتغذیه حاد کودکان حیاتی است و یونیسف تنها نهاد فراهم‌کننده این نوع غذا برای کودکان در افغانستان است.
پیش از این برنامه جهانی غذا اعلام کرده بود که حدود چهار میلیون کودک، نوزاد و مادر شیرده در افغانستان به سوءتغذیه مبتلا هستند.
سازمان جهانی صحت نیز در گزارشی یادآور شده که بعد از قدرتگیری طالبان ، بیکاری در افغانستان بیش از دو برابر افزایش یافته و یک سوم جمعیت کشور، یعنی حدود ۱۳ میلیون نفر از بحران غذایی متاثر شده‌اند.
با تدوام عدم تعامل طالبان با جامعه جهانی، فقر و بیکاری ادامه یافته و بخش بزرگی از جمعیت کشور در معرض خطرات ناشی از سوء تغذیه قرار گرفته اند. با گذشت سه سال از تسلط طالبان بر افغانستان تا هنوز اقتصاد در رکود کامل قرار دارد و پیامدهای ناشی از این بحران گریبانگیر مردم می‌باشد. سطح سلامت مردم به طور چشمگیری کاهش یافته و محرومیت از دریافت غذای سالم و کافی بیشتر گردیده است.
یونیسف تنها نهاد رسیدگی در حوزه کودکان است که با فراگیری سوء تغذیه بین کودکان، قادر به تامین نیازهای کودکان افغانستان نمی‌باشد.
با این حال، عدم دریافت غذای سالم و کافی نه تنها رنج کودکان را بیشتر می‌سازد، بلکه سبب اختلال در رشد و عملکرد سیستم ایمنی کودکان نیز می‌گردد. زمانی‌که کودکان، دچار ضعف ایمنی بدن شوند، مستعد انواع بیماری‌ها می‌گردند که فرایند درمان آنان مشکلات را دوچندان می‌کند.
از سوی دیگر بیکاری و فقر بر شدت آسیب های ناشی از سوء تغذیه می‌افزاید، زیرا شهروندان کشور قادر نمی‌باشند تا احتیاجات ضروری خویش را تامین و اقدامات پیشگرانه را در جهت جلوگیری از بیماری‌ها انجام دهند؛ در نتیجه افزایش میزان فقر میان خانواده‌ها و کاهش دسترسی به خدمات صحی در افغانستان از عوامل اصلی ابتلای کودکان به سوءتغذیه محسوب می‌شود.
مردم افغانستان در شرایط کنونی، با مشکلات گوناگونی دست به گریبانند و حاکمیت افغانستان هم نتوانسته است در این زمینه اقدامات موثری را انجام دهند. کمک‌های نهادهای بین المللی نیز پاسخگوی نیازهای روزافزون مردم افغانستان نبوده و بیم آن می‌رود تا یک شرایط بحرانی برای مردم اتفاق بیفتد.
بنابر این انتظار می‌رود که طالبان شرایط را برای تعامل و تسهیل روابط در کشور ایجاد نمایند تا اقتصاد افغانستان از حالت رکود خارج شود و مردم، توانایی فعالیت در حوزه‌های مختلف اقتصادی را بازیابند. این امرمهم با مشارکت جامعه‌جهانی و سهم گیری همسایگان افغانستان امکان پذیرتر شده و مقدمات رونق اقتصادی و کاهش فقر و بیکاری را مهیا خواهد ساخت.
