سازمان جهانی غذا و سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد می‌گویند که 18 کشور جهان با سطح ناامنی غذایی بسیار نگران کننده روبرو است.
بر بنیاد گزارش، بورکینافاسو، مالی، سودان جنوبی و سودان در بالاترین سطح نگرانی قرار دارند و به فوری‌ترین توجه نیاز دارند.
بر اساس این گزارش، افغانستان، جمهوری دموکراتیک کنگو، اتیوپی، هائیتی، پاکستان، سومالی، سوریه و یمن کانون‌های بسیار نگران کننده هستند.
در این کشورها افراد زیادی است که با سطوح بحرانی ناامنی غذایی مواجه بوده که با بدتر شدن شرایط، انتظار می‌رود در ماه‌های آینده با چالش‌های جدی‌تری مواجه گردند.
همانطور که پیشتر ذکر شد، افغانستان نیز از جمله کشورهای درگیر با ناا منی غذایی به شمار می‌رود و متاسفانه این روند، رو به افزایش بوده و بر قشر ضعیف و نیازمند، فشار بیشتری وارد می‌نماید. تحولات پیاپی، جنگ، درگیری های داخلی و تغییر ساختار سیاسی در افغانستان شدت این آسیب ها را بیشتر ساخته است که در نتیجه آن فقر و بیکاری و در نهایت ناامنی غذایی بر مردم تحمیل میشود.
مهمترین نیاز مردم و خصوصا اقشار پذیر، تامین غذای روزمره بوده ولی با شرایط موجود، مردم توان تامین نیاز ابتدایی خویش را ندارند.
انزوای سیاسی افغانستان زیر حاکمیت طالبان یکی از اثرگذارترین عوامل بر افزایش ناامنی غذایی می‌باشد، چرا که هیچ کشوری پس از تسلط دوساله طالبان،آنان را به رسمیت نشناخته و به تبع آن مراودات سیاسی و اقتصادی با آنان بر قرار نکرده‌اند،که همین علت، با عث رکود اقتصادی و تضعیف ساختار اقتصادی افغانستان شده است.
تجار و سرمایه‌گذاران داخلی وخارجی با ادامه‌ی شرایط موجود در کشور، تمایلی به سرمایه گذاری و تاسیس مراکز صنعتی از خود نشان نداده و دارایی‌های خود را افغانستان خارج کرده اند. در این حالت، مردم عادی که هیچگونه پشتوانه مالی و حمایتی ندارند، به گرفتاریهای متعددی مبتلا می‌شوند که تبعات زیادی بر زندگی فردی و اجتماعی آنان می‌گذارد.
صرف نظر از این که محرومیت‌غذایی سبب رنج گرسنگی می‌گردد، عوارض سوئی دیگر، بر سلامت جسمی و روانی هموطنان نیز خواهد گذاشت که جبران آن کار ساده‌ای نخواهد بود.
با فرا رسیدن فصول سرد سال و همچنین کاهش دسترسی مردم به فعالیت‌های اقتصادی این معضل دوچندان خواهد شد و اگر برنامه ریزی و حمایت بین‌المللی در این زمینه صورت نگیرد، بیم آن می‌رود که با بحرانی همه جانبه در خصوص فراگیری ناامنی غذایی مواجه شویم.
