با منع آموزش، تحصیل و کار زنان از سوی طالبان شماری از شهروندان می‌گویند که این محدودیت‌ها، خشونت‌ها را افزایش داده و باعث ازدواج‌های زیر سن و حتا کودک همسری شده است.
به گزارش خبرگزاری معمار، بیش از ۶۰۰ روز از بسته بودن مکاتب به روی دختران بالاتر از صنف ششم می‌گذرد. بسته شدن دانشگاه‌ها به روی دختران و زنان و ممنوعیت کار زنان در موسسات خارجی نیز از محدودیت‌های است که طالبان بر زنان و دختران افغانستان وضع کرده است.
با گذشت بیشتر از یک‌ونیم سال از حاکمیت طالبان هنوز هم دروازه‌های مکاتب دخترانه بسته‌اند. از سوی هم، زنان حق رفتن به حمام، رستورانت، ورزشگاه، دانشگاه، زایشگاه، شفاخانه، پارک، بازار و کوچه را ندارند.
با این همه اما، شماری از زنان و دختران افغانستان با بیان این که «طالبان زنان را از اجتماع حذف کرده‌اند» می‌افزایند که جامعه جهانی در برابر محدودیت‌های طالبان بر زنان سکوت کرده و «صدای مظلومیت» زنان افغانستان را نمی‌شنود.
حوا گل میرزایی، دانشجوی خبرنگاری و آموزگار در صحبت به خبرگزاری معمار می‌گوید که منع آموزش و تحصیل از سوی طالبان روی زندگی زنان و دختران پیامدهای منفی زیادی در پی‌داشته است. به گفته وی، بعضی از دختران با مشکلات روحی و روانی و افسردگی مواجه شدند.
خانم میرزایی افزود: «بعد از بسته شدن مکاتب و به تعقیب آن بسته شدن دانشگاه‌ها ازدواج‌های اجباری و زیر سن نیز افزایش یافته است. شماری از دوستان خودم را شاهد هستم که وقتی از تحصیل محروم شدند با اصرار خانواده‌های‌شان تن به ازدواج دادند و خانم خانه شدند.»
وی همچنان می‌گوید که در رشته خبرنگاری در یکی از دانشگاه‌های کشور کامیاب شده بود ولی نتوانسته به تحصیل ادامه دهد.
با وضع محدودیت‌های طالبان بر آموزش، تحصیل و کار زنان، شماری زیادی از زنان و دختران به رشته نرسنگ و قابلگی روی آوردند؛ چون تنها رشته که دختران حق دارند در آن تحصیل کنند همین رشته است. این رشته، زیر مجموعه وزارت صحت عامه می‌شود و این گروه به این مراکز اجازه فعالیت داده است.
میرزایی از نهادهای بین‌المللی می‌خواهد تا بیش از سکوت نکنند و «صدای بیچاره‌گی» زنان و دختران افغانستان را بشنوند و با اعمال فشارها و تحریم‌ها طالبان را مجبور کنند به خواست زنان رسیدگی کنند.
از سوی هم هما رجبی دانش‌آموز به خبرگزاری معمار گفت: «اکثر دختران که از آموزش و تحصیل باز مانده مریض شدند، ناامید و سردرگم شدند، شماری اندک که برای آموزش و تحصیل می‌روند با چالش‌ها و محدودیت‌های زیاد مواجه هستند از حجاب اجباری گرفته تا موارد دیگر.»
خانم رجبی افزود: «در کنار مشکلات روحی و روانی و افسردگی برای زنان و دختران، ازدواج‌های زیرسن و اجباری یکی از پیامدهای منفی ممنوعیت آموزش برای دختران است. بعضی از هم صنفی‌هایم مجبور شدند که به اجبار ازدواج کنند. دختران امروز مثل یک کالا معامله می‌شود خانواده‌ها از دختران‌شان استفاده مالی می‌کنند.»
وی همچنان می‌گوید که «فقر و بیکاری مردم را مجبور کرده است دختران‌شان را به اجبار به شوهر دهند تا با طویانه‌ای که می‌گیرند چند روزی زندگی‌شان را سپری کنند. با این حال هیچ گوش شنوای برای شنیدن فریادهای دختران وجود ندارد سکوت سازمان ملل شرم‌آور است که همواره تامین حقوق زنان را یدک می‌کشند ولی چنین سکوت خفت‌باری در مقابل زنان افغانستان دارند.»
همچنان بهاره رحیمی یک دیگر از دانش‌آموزان به خبرگزاری معمار می‌گوید: «هنوز هم دیر نشده طالبان باید به خواست زنان افغانستان تمکین کنند و بگذارند زنان نیز حق زندگی داشته باشند.»
رحیمی می‌افزاید: »از زمان که مکاتب بسته شده نقاشی می‌کند، همچنان کورس انگلیسی را آنلاین پیش می‌برد و می‌خواهد در خارج از افغانستان به تحصیل ادامه بدهد. طالبان باید دروازه مکاتب و دانشگاه‌ها را باز کنند و به «امر ثانی» شان پایان بدهند. »
از سوی هم عبدالحمید محمودی، استاد دانشگاه در صحبت به خبرگزاری معمار می‌گوید که ممنوعیت زنان از آموزش، تحصیل و کار به معنای حذف تدریجی زنان از جامعه است.
به گفته محمودی، منع آموزش و کار زنان نوعی «آپارتاید جنسیتی است که می‌تواند از افغانستان یک چهره متحجر را به نمایش بگذارد.»
وی افزود: «یکی از پیامدهای این محدودیت‌ها برای زنان و دختران ناامیدی و مبهم بودن آینده است. نه تنها زنان بلکه جامعه به سوی ناامیدی به پیش می‌رود و نهادهای آموزشی و تحصیلی بدون حضور زنان نمی‌تواند به کارشان موفق باشد.»
این استاد دانشگاه در ادامه گفت: «پیامد دیگر آن افزایش خشونت‌ها علیه زنان و دختران است، معمولاً خشونت زاییده ناآگاهی و نادانی است که باعث افزایش خشونت در خانواده‌ها خواهد شد و در عین حال باعث می‌شود تا ازدواج‌های اجباری، زیر سن و کودک همسری افزایش یابد.»
محمودی همچنان گفت که «عدم آگاهی مردم باعث می‌شود تا بستر خشونت‌ها علیه زنان در خانواده‌ها فراهم شود، عدم آگاهی جمعی باعث خشونت‌های جمعی می‌شود که در خشونت‌های جمعی زنان و دختران آسیب‌پذیر‌ترین قشر جامعه هستند.»
به باور محمودی، «منع آموزش، تحصیل و کار زنان روند تولید خشونت را در جامعه سرعت می‌بخشد و افراد جامعه نمی‌توانند دورنمای خوبی از آینده کشور داشته باشند.»
خواستیم در مورد بازگشایی مکاتب و دانشگاه‌ها نظر سخنگویان وزارت تحصیلات عالی و وزارت معارف طالبان را داشته باشیم ولی با تماس‌های زیاد موفق به این کار نشدیم.
