یادداشت

سال‌ها جنگ و ناامنی علاوه بر تلفات بی‌شمار انسانی و آواره‌گی مردم در چهارگوشه جهان، میراث شوم ماین‌ها و مواد منفجر‌ناشده را نیز در کوه‌ها، جاده‌ها، دامنه‌ها و محلات گوناگون افغانستان برجا گذاشته است.

فرهنگ، روح و هویت یک جامعه است که ارزش‌های اخلاقی، باورها، سنت‌ها و دانش‌های مشترک را در بر می‌گیرد. فرهنگ نه تنها عامل شکل‌دهنده رفتارها و نگرش‌های افراد است، بلکه بستری برای رشد خلاقیت، همبستگی اجتماعی و تقویت هویت ملی نیز می باشد.

رژیم صهیونیستی با ترور و سرکوب رسانه‌ها تلاش می‌کند تصویری دستکاری‌شده و تحریف‌شده از واقعیت را به افکار عمومی جهانی القا کند. اما این تلاش‌ها، در عصر ارتباطات و گسترش شبکه‌های اجتماعی، محکوم به شکست است.

کم‌خونی یکی از این بیماری ها به شمار می رود و که در آن تعداد یا عملکرد گلبول‌های قرمز خون یا مقدار هموگلوبین کاهش می‌یابد و این امر باعث کاهش توانایی خون در حمل اکسیژن به بافت‌های بدن می‌شود.

روز جهانی کودک باید به ما یادآوری کند که همه کودکان جهان، بدون توجه به محل زندگی‌شان، حق دارند در محیطی امن و سالم رشد کنند و از حقوق اولیه خود بهره‌مند شوند. برای تحقق این هدف، باید تمام تلاش خود را برای حمایت از کودکان، به ویژه در کشورهای جنگ‌زده مانند افغانستان، یمن، سوریه،غزه و لبنان، به کار گیریم.

مقام‌های پاکستانی در ابتدا تصور می‌کردند که با حمایت از گروه‌های مخالف دولت در افغانستان در هر فصلی می‌توانند نفوذ و سیطره خود را همیشه بر قضایای افغانستان محفوظ نگهدارند و موج ناامنی و جنگ افغانستان را نیز به نفع خود مدیریت کنند.

برای کاهش این وابستگی، افغانستان نیازمند اتخاذ راهکارهای جامع و توسعه‌ای است. سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها، تقویت بخش خصوصی و ایجاد فرصت‌های شغلی از جمله اقداماتی است که می‌تواند به بهبود وضعیت اقتصادی و اجتماعی کشور کمک کند.

از نظر جامعه‌شناختی، حکومت‌هایی که با سیاست‌های سرکوبگرانه و کنترل اجباری بقای خود را تضمین می‌کنند، به تدریج پایه‌های خود را ضعیف کرده و تنها دستاورد شان زمینه‌سازی برای بروز نارضایتی‌های گسترده اجتماعی می‌باشد و بس.

روز بین‌المللی دانشجو، فرصتی برای تجلیل از تلاش‌های دانشجویان سراسر جهان در راه کسب علم و دانش است. اما امروز، اگر سیاست‌های جاری طالبان در رابطه با علم و دانش ادامه یابد، افغانستان نه‌تنها از لحاظ علمی، بلکه از نظر اقتصادی و فرهنگی نیز در رده کشورهای عقب‌مانده قرار خواهد گرفت. جامعه‌ای که نیمی از جمعیت خود را از تحصیل محروم کند، نمی‌تواند انتظار پیشرفت و توسعه پایدار و همینطور دولت داشته باشد.

آنچه امروزه اما یک‌بار دیگر افغانستان را در معرض بی‌ثباتی و بن‌بست قرار داده فقدان یک ساختار همه‌شمول با قاعده‌های وسیع مردمی در کشور است که بتواند با تحکیم وفاق و یکپارچگی ملی زمینه‌ها را برای ایجاد صلح و ثبات پایدار در کشور فراهم سازد.