سخن سردبیر

افغانستان، کشوری که هنوز از زخم‌های جنگ، مهاجرت، فقر، و ناامنی بهبود نیافته، امروز گرفتار بحران تازه‌ای‌ست؛ این بحران چیزی نیست جز محدودسازی نظام‌مند زنان و دختران کشور، حذف آنان از فضاهای اجتماعی، اقتصادی، علمی و فرهنگی.

وزیر دفاع پاکستان، خواجه آصف، اعتراف کرد که کشورش طی سه دهه به نیابت از غرب از گروه‌های تروریستی حمایت کرده است. این سیاست‌ها به بحران، ناامنی و کشتار در افغانستان، کشمیر و پاکستان دامن زد. این متن بر ضرورت اتحاد مردم افغانستان و پایان سیاست‌های مداخله‌جویانه تأکید دارد.

فشار سیاسی و امنیتی‌ای که بر اسلام‌آباد سنگینی می‌کند، اکنون دارد بر شانه‌های زنان و کودکان بی‌دفاع افغانستانی تخلیه می‌شود؛ بر مردانی چون "عمر" که در پاکستان بچه‌هایشان را به دنیا آورده و امروز با دست خالی به کشوری بازمی‌گردند که برای فرزندان‌شان غریب است. آن هم نه با احترام و همدلی، بلکه با توهین، تحقیر، ضرب و شتم. این راه‌حل نیست؛ این ظلم است.

در سرزمینی زخم‌خورده از جنگ، موج جدیدی از رنج آغاز شده: اخراج گسترده مهاجران از پاکستان و آمریکا، بازگشت به ویرانه‌ها، و حاکمیتی که حقوق زنان و اقلیت‌ها را نادیده می‌گیرد. آیا این پایان راه است؟

غزه، امروز آیینه‌ای‌ست که بشریت را در بدترین چهره خود نشان می‌دهد، بیش از ۳۰ هزار کشته، اکثراً زنان و کودکان معصوم. بیمارستان‌هایی که هدف مستقیم حمله‌ رژیم کودکش اسرائیل است، اردوگاه‌هایی که با خاک یکسان شده‌اند، و جنینی های که پیش از تولد، در شکم مادر شهید می‌شود. این‌ها آمار نیستند؛ این‌ها زخم‌هایی هستند که بر وجدان تاریخ حک می‌شوند.

اگر طالبان، از نظر شما، توانایی مدیریت این سلاح‌ها را ندارند، پس چرا در تخریب ساختار جمهوریت که با هزاران قربانی ساخته شده بود، از هیچ خیانتی کوتاهی نکردید؟ آیا هدف‌تان واقعاً مقابله با تروریزم بود یا تأمین منافع منطقه‌ای خودتان از مسیر ویرانی یک ملت؟

پاکستان در طول دو دهه، بارها هشدارهای دولت و ملت افغانستان را نادیده گرفت. دولت و مردم افغانستان، با زبان برادری و اسلامی بارها خواهان توقف حمایت از تروریسم شدند. اما اسلام‌آباد نه تنها به این خواسته‌ها پاسخ نداد، بلکه با سیاست‌های دوگانه، به مداخله در امور داخلی افغانستان ادامه داد. حال که گروه‌هایی مانند تحریک طالبان پاکستان به تهدیدی جدی برای خود این کشور بدل شده‌اند

پیوندهای عمیق تاریخی، فرهنگی و دینی میان ایران، افغانستان و تاجیکستان، زمینه‌ای برای اتحاد و همکاری در آینده است. زبان فارسی، شعر، موسیقی و شخصیت‌های علمی، همواره نقش مؤثری در این هم‌زیستی ایفا کرده‌اند. نوروز و عید رمضان نیز فرصت مناسبی برای تقویت این پیوندها و گسترش روابط میان این ملت‌ها محسوب می‌شوند.