په داسې وخت کې چې ملتونه د ملي یووالي، سیاسي یووالي او د تاریخي کنډوالو د بیارغونې په لټه کې دي، ځینې سیاستوال لاهم د سړې جګړې، قومي تعصب او له بهرنیو څخه د ویرې په زاړه پوښ کې ښکیل دي.
ښاغلي ګلبدین حکمتیار، چې د افغانستان د معاصر تاریخ یو له خورا جنجالي شخصیتونو څخه دی، یو ځل بیا د خپل ګوند پورې تړلې ورځپاڼې کې په یوه مقاله کې پاکستان د سیمې ژغورونکی او د هغه تجزیه د ټولو ګاونډیانو لپاره ناورین بللی دی.
بې له شکه، هیڅ هوښیار وجدان د کوم هیواد د تجزیې په اړه خوښ نه دی.
موږ هم نه یو. خو پوښتنه دا ده چې ایا حکمتیار د خپل هیواد، افغانستان، لپاره هغومره غمجن دی لکه څنګه چې د پاکستان د ځمکنۍ بشپړتیا لپاره ژاړي؟
ښاغلی حکمتيار! دا تاسو او ستاسو خلک وئ چې د خونړیو جګړو، ړندو تعصبونو او بې پایه ارمانونو له لارې مو هیواد د سقوط کندې ته ورساوه.
تاسو، چې نن د یووالي او ورورګلوۍ اعلان کوئ، کلونه کلونه په دې خاوره کې د تفرقې او نفرت بیرغ رپوئ.
تاسو د خپلې لیکنې په یوه برخه کې وویل چې “هند به بلوچستان او خیبر پښتونخوا کابل ته په سرو زرو تخته ډالۍ نه کړي.”
سمه ده، حتی که موږ فرض کړو چې داسې یو څه ممکن دي، هیڅ هوښیار، ملتپال افغان سیاستوال به داسې ډالۍ ونه مني یا به ورسره خوشحاله نه شي. په کابل کې هیچا داسې ادعا نه ده کړې.
دا سطحي، خام او بې بنسټه څرګندونې، د سیاسي تحلیل پر ځای، د پاکستان په وړاندې د حماقت او چاپلوسۍ کچه منعکس کوي.
په بل ځای کې، تاسو ادعا کړې چې په تیرو شلو کلونو کې، امریکا هند ته اجازه ورکړې وه چې په افغانستان کې پراخ استخباراتي فعالیتونه ترسره کړي.
ډېر ښه! خو ولې دې ونه ویل چې میدان ستا او ستا د اجنټانو په څېر جاسوسانو لپاره هم خلاص او هوار و؟
ایا دا ریښتیا نه وه چې ډیری طالبان، د پاکستان استخباراتي اجنټان، او حتی د داعش غړي د جمهوري حکومت زړه ته ننوتلي وو؟ دا انتخابي خبرې کول هم ځان دوکه کول او هم خلکو دوکه ده!
ته د “قومي مساوات او اسلامي ورورګلوۍ” په اړه خبرې کوې، خو ستا تېر له قومي، ګوندي، قبیلوي او ژبني تعصبونو ډک دی.
دا تاسو وئ چې د خپل تنګ نظرۍ سره، په تیرو څو لسیزو کې د ساختماني چارو طلايي فرصت ضایع کړ.
د افغانستان خلک ډېر ښه پوهیږي چې تاسو نور د ورورګلوۍ، عدالت او مذهبي ورورګلوۍ د خبرو کولو واک نلرئ.
تا وپوښتل، “که هند بنګله دېش او پاکستان ونه زغملی، نو څنګه به یو خپلواک او ځواکمن افغانستان وزغمي؟”
ځواب ساده دی: مخکې له دې چې د هند د زغم په اړه وغږېږئ، راته ووایاست چې ولې تاسو او ستاسو په پاکستان کې ملاتړو هیڅکله نه غوښتل چې افغانستان یو خپلواک او ځواکمن هیواد وي؟
ولې تاسو تل د ملي حاکمیت د کمزوري کولو، په استخباراتو د نفوذ کولو او د قومي ډلو د ویشلو په لټه کې یاست؟
نن ورځ، تر بل هر وخته، دا څرګنده ده چې د پاکستان لپاره ستاسو خواخوږي د سیمې لپاره د خیرخواهي له امله نه ده، بلکې د هغو بادارانو سره د وفادارۍ له امله ده چې تل یې زموږ خاوره د خپل لوبې ډګر په توګه لیدلې ده.
تاسو پاکستان د هند سره په وروستۍ جګړه کې د ګټونکي په توګه معرفي کړ. خو حقیقت دا دی چې دې لنډمهاله جګړې نه د هند لپاره بریا راوړه او نه هم د پاکستان لپاره.
یوازینۍ پایله یې د پانګې ضایع کول، د ناامنۍ زیاتوالی او د سیمې د خلکو پر اوږو د کړاوونو زیاتیدل وو.
او دا هم روښانه ده چې د پاکستان یا هند لپاره هیڅ بریا د افغانستان لپاره بریا نه ده.
د خدای له کلام، د هغه د رسول او د هغه د رسول اهل بیت علیهم السلام له لارښوونو او د تاریخ او خپلو تیرو غلطیو څخه زده کړئ چې د وینې تویولو او تعصب ژبه به موږ هیڅ ځای ته ونه رسوي.
د بهرنیو هېوادونو د ستاینې پر ځای، د خپل ملت د ګټو په اړه فکر وکړئ.
راځئ چې یو ځل سیاست د سولې، پوهې او پرمختګ په خدمت کې وګورو، نه د بهرنیانو او د هغوی د بې رحمه استخباراتو په خدمت کې.
ذاکر جلالي: کابل ته د عباس عراقچي سفر د ایران او افغانستان اړیکې پیاوړې کوي
نن ورځ، تر بل هر وخت ډیر، د افغانستان خلک د صداقت، خپلواکۍ، سولې او یووالي تږي دي.
هغه دوره چې د دې هیواد برخلیک د ګلبدین حکمتیار او نورو سیمه ایزو اجیرانو په څیر شخصیتونو په لاس کې و، پای ته رسیدلی دی.
نوی نسل پرانیستې سترګې لري او پوهیږي چې د افغانستان د نجات لاره د خپلواک سیاست، ملي یووالي او د سپکاوي ډکو تړاوونو د جلا کولو له لارې ده.
حکمتيار بايد پوه شي: تاريخ د تل لپاره نه شي غولول کېدای.
