وزارت خارجه طالبان یک هیأت ۷ نفری را به تهران اعزام کرد تا در کنار فضل محمد حقانی که به عنوان کاردارمعرفی شده، امور سفارت افغانستان را پیش ببرد.
حافظ ضیا احمد؛ معاون سخنگوی این وزارتخانه گفته: «این گام در روابط میان ایران و افغانستان مهم و کمک‌کننده است».
وزارت خارجه ایران اما گفته است که «موضوع تحویل و تحول سفارت افغانستان در تهران، امری داخلی (مربوط به افغانستان) بوده و به هیچ عنوان وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران به موضوع مزبور ورود نکرده است.»
همچنین عبدالقهار بلخی، سخنگوی وزارت امور خارجه دولت موقت طالبان در توئیتر اعلام کرد که سفارت افغانستان در تهران به طالبان تحویل داده شده است.
به گزارش خبرگزاری آناتولی ترکیه، بلخی در این پیام نوشت: «به اطلاع تمامی افغان‌های ساکن در جمهوری اسلامی ایران می‌رساند که
فعالیت‌های سفارت افغانستان در تهران پس از اعزام کاردار و دیپلمات‌های جدید به آن سفارت با روحیه و تعهد قاطع در امر خدمت‌رسانی به اتباع شریف دو کشور ادامه خواهد یافت.»
با این حال جبهه مخالف حکومت سرپرست طالبان که در خارج از افغانستان حضور دارند، مخالفت صریح خود را با این موضوع بیان داشته و اعلام کرده‌اند تغییر و تحولات سفارت افغانستان در تهران خارج از عرف دیپلماتیک بوده و جمهوری اسلامی ایران با توجه به عدم به رسمیت شناختن حکومت طالبان، نباید به آنان اجازه ورود به سفارت را می‌داد.
این جبهه در نهایت واگذاری سفارت افغانستان در تهران به طالبان را «از دست رفتن اعتبار دیپلماتیک» افغانستان توصیف کرده است.
قابل ذکر است که پس از پاکستان، چین، روسیه، ازبکستان، ترکمنستان، ایران ششمین کشوری است که سفارت افغانستان را به‌صورت کامل در اختیار نمایندگان طالبان قرار داده است.
قطعا تغییر و تحولات سفارت افغانستان در تهران مسئله ای است که به مزاج بخشی از مردم افغانستان خوش نیامده و باعث افزایش نگرانی‌ها در خصوص تحکیم پایه‌های حکومت سرپرست طالبان گردیده است، اما در کنار درک این نگرانی‌ها، نباید این نکته را فراموش کرد که ایران میزبان بیش از 5 میلیون مهاجر افغانستانی است و این مهاجران به دلیل مسائل اقامتی، ورود و خروج به خاک افغانستان نیاز به وجود مرکز کنسولی فعال در هر دو کشور دارند که این موضوع در ماه‌های اخیر عملا با مشکلات جدی مواجه شده بود.
از سوی دیگر، ایران و افغانستان دارای بیشترین مرز مشترک با یکدیگر هستند، لذا مسائل امنیتی و نیاز به تبادلات تجاری میان دو کشور اقتضا می‌کند تا امور کنسولی دو کشور از مجرای رسمی و مورد قبول میان حاکمان دو کشور صورت گیرد، هرچند مطابق میل طرفین نبوده اما چاره‌ای جز این نیست و نمی‌توان امور مهم و اساسی میلیون‌ها مهاجر و هزاران تاجر و بازرگان ایرانی و افغانستانی را معطل گذاشت.
بنابراین همانطور که پیش از این کشورهایی همچون روسیه، چین، پاکستان، ترکمنستان و ازبکستان به دلایل منطقی و معقولی که ناظر به واقع هر چند متضاد با نگاه آرمان‌گرایانه، سفارت های افغانستان در کشورهای خویش را به طالبان سپرده بودند، اکنون نیز کشور ایران در راستای منافع مهاجران و مردم افغانستان، چاره‌ای جز قبول نمایندگان طالبان نداشته و این موضوع به معنای رسمیت دادن به حکومت طالبان نیست.
