در روز جهانی کودکان بی‌گناه قربانی تجاوز و تعرض، وجدان بشر بار دیگر با آینه‌ای روبرو می‌شود که در آن تصویر کودکان سوخته در غزه، استخوان‌های شکسته در یمن، چشم‌های بی‌نور در افغانستان و دستان کوچک پینه‌بسته کودکان کارگر و گدا دیده می‌شود. از غرش بمب‌های صهیونیستی تا داس فقر، جنگ، تعصب و استبداد در افغانستان، این روز یادآور جنایاتی است که در حق ناتوان‌ترین قربانیان ممکن «کودکان» صورت گرفته است.
هر سال در چهارم جون، جهان با عنوان «روز بین‌المللی کودکان بی‌گناه قربانی تجاوز و تعرض» سعی می‌کند به یادآوری فجایع خاموشی بپردازد که قربانیان اصلی آنها نه نظامیان و سیاستمداران، بلکه کودکانی هستند که حتی هنوز نام جنگ را تلفظ نمی‌توانند. این روز اما، بیشتر به شعاری بین‌المللی شباهت یافته تا حرکتی مؤثر. در پشت پرده‌ی بیانیه‌ها و ژست‌های حقوق بشری، میلیون‌ها کودک همچنان در زیر بمب، فقر، تجاوز و تحقیر زندگی می‌کنند.
جنایت آشکار از سه‌گانه تاریکی؛ غزه امروز به قبرستان کودکان تبدیل شده است؛ جایی که در آن هیچ روز و شبی بدون مرگ نیست. رژیم صهیونیستی با وحشی‌گری بی‌سابقه و تحت سکوت جهانی، نه تنها خانه‌ها، بلکه لبخندها و بازی‌های کودکانه را بمباران می‌کند. کودکان غزه فقط قربانی جنگ نیستند؛ آنها قربانی بی‌وجدانی جهان، قدرت‌های بزرگ و بی‌عملی سازمان‌های بین‌المللی هستند.
در یمن نیز، ائتلاف سعودی–آمریکایی–صهیونیستی، هزاران کودک را به خاک و خون کشانده است. کودکانی که زیر آوارها دفن می‌شوند یا با سوء تغذیه و بیماری می‌میرند، نتیجه مستقیم سیاست‌هایی‌اند که در اتاق‌های شیشه‌ای دیپلماسی طراحی شده‌اند.
محکوم می‌کنیم رژیم صهیونیستی، عربستان سعودی و ایالات متحده امریکا را به عنوان مسئولان مستقیم کشتار کودکان بی‌گناه غزه و یمن. و همچنین محکوم می‌کنیم سازمان‌های ملل متحد، یونسکو، یونیسف و سایر نهادهای جهانی را که با بی‌عملی خود، به نوعی شریک این فاجعه‌اند.
افغانستان؛ پنجاه سال یتیمی، فقر، تجاوز و فراموشی؛ کودکان افغانستان، قربانیان خاموش جنگ‌های داخلی و خارجی‌اند؛ جنگ‌هایی که از شوروی تا امریکا و از طالبان تا جنگ‌سالاران داخلی، بذر مرگ را در خانه‌ها کاشتند. میلیون‌ها کودک در این سرزمین یتیم، یا معلول، یا کشته شدند. بسیاری‌شان نیز به کار اجباری و گدایی افتادند و شماری از آنان طعمه‌ی تجاوزهای جنسی شدند. آن‌چه بر سر کودکان افغانستان آمده، نه تنها تراژدی، بلکه جنایت سازمان‌یافته علیه انسانیت است.
ما نه‌تنها تجاوزگران خارجی را، بلکه آن عده از رهبران سیاسی افغانستان را که برای حفظ یا به‌دست آوردن قدرت، جنگ را بر مردم تحمیل کردند، به شدیدترین وجه محکوم می‌کنیم.
اکنون در شرایطی که افغانستان با بحران اقتصادی و اجتماعی عمیقی روبروست، حاکمیت طالبان با سیاست‌هایی غیرانسانی مانند ممنوعیت کار برای زنان، ضربه‌ای دیگر بر سفره‌های خالی وارد کرده است. هزاران زن که نان‌آور یتیمان‌اند، اجازه کار ندارند و کودکان‌شان شب‌ها با شکم گرسنه می‌خوابند. این در حالی است که این خود طالبان بودند که در دوران جمهوریت، پدران این کودکان را به قتل رسانده اند.
از سویی دیگر، کمک‌های جهانی که روزنه‌ای از امید برای این خانواده‌ها بود، به‌دلیل عدم مشروعیت طالبان، متوقف شده است. بنابراین، طالبان نه‌تنها زمینه‌ی مرگ پدران را فراهم کردند، بلکه با بستن دروازه‌های کار بر روی مادران، فرزندان آنها را نیز به سوی مرگ تدریجی سوق می‌دهند.
خطاب مستقیم به طالبان؛ اگر دین دارید، اگر انسانیت را می‌فهمید، اگر چیزی از غیرت اسلامی در شما باقی مانده، یا به مادران اجازه کار بدهید، یا برای‌شان حقوق ماهیانه تعیین کنید. نگذارید لجاجت سیاسی شما، شکم کودکان بی‌گناه را به جای نان با اشک پر کنند.
روز جهانی کودکان بی‌گناه قربانی تجاوز، تنها یک تقویم رسمی نیست؛ باید آینه‌ای باشد برای وجدان جهانی. اگر نهادهای بین‌المللی به سکوت خود ادامه دهند، اگر حاکمان استبدادی چون طالبان با لجاجت بر ظلم بایستند، و اگر جهان تنها نظاره‌گر بماند، فردا نه فقط کودکانی بی‌گناه، بلکه انسانیت به قتل خواهد رسید.
کودکان قربانی سیاست‌های قدرت‌طلبانه‌اند، و فریاد آنها فریاد وجدان انسانی است که هنوز نمرده است. امروز باید با صدای بلند بگوییم: کودکی که در غزه سوخت، در کابل گرسنه ماند، و در صنعا جان داد، فرزند تمام ماست. اگر ساکت بمانیم، شریک جنایت‌ایم.
نویسنده: ز. نظری
