همزمان با دو ساله‌گی فروپاشی نظام سیاسی در کشور و تحولات در بخش‌های مختلف، وضعیت ورزش و ورزشکاران نیز دچارتحولات جدی شده است. بسته شدن ده‌ها باشگاه ورزشی و فرار صدها ورزشکار باعث دلسری مردم از ورزش شده است.
به گزارش خبرگزاری معمار، در دو سال اخیر شماری از باشگاه‌های ورزشی در رشته‌های مختلف فعالیت‌شان را متوقف کرده و شماری از این ورزشگاه‌ها هنوز فعالیت دارند.
احسان سلطانی یکی از ورزشکاران که چندین سال در رشته‌های مختلف ورزش کرده است به خبرگزاری معمار، می‌گوید، شهروندان باید قدر ورزش و پیامدهای ورزش را بدانند و برای ورزش کردن به خودشان وقت بگذارند.
سلطانی می‌گوید، ورزش کردن در افغانستان باید باید تبدیل به یک فرهنگ شود زیرا ورزش سلامت روحی و جسمی را در پی دارد و باعث ایجاد یک جامعه عاری از خشونت می‌شود.
محمد حجاز جلال یکی دیگر از ورزشکاران به خبرگزاری معمار می‌گوید: با آنکه فقر و بیکاری در جامعه گسترش یافته با آن هم جوانان زیادی به ورزش علاقه‌مند هستند.
جلال می‌گوید که هر فرد باید به اهمیت ورزش در زندگی شان پی برده و برای ورزش کردن و سلامتی شان هزینه کنند و اولین هزینه این است که به ورزش وقت بگذارند.
از سوی هم الهام فاروقی که دانشجو است و ورزش می‌کند می‌گوید، ورزش کردن باعث آرامش روحی و جسمی می‌شود. او علاقه دارد در آینده به جوانان آموزش بدهد.
آقای فاروقی افزود: در ۲۰ سال اخیر هزاران باشگاه ورزشی در رشته‌های مختلف در کشور فعالیت می‌کرد و جوانان با سرمایه‌گذاری در این بخش برای نهادینه ساختن ورزش در جامعه تلاش می‌کردند. ولی در دو سال اخیر بسیاری از کلیب‌های ورزشی سقوط کرده است.
در بیست سال گذشته در پی ناامنی‌های گسترده حتا باشگاه‌های ورزشی از انتحار و انفجار در امان نبود، در سپتامبر ۲۰۱۸ دو حمله انتحاری بر یک باشگاه ورزشی در غرب کابل رخ داد که ۲۶ کشته و ۹۱ زخمی برجای گذاشت، این حملات انتحاری موج بزرگی از واکنش‌ها را در سطح ملی و بین‌المللی در پی داشت.
همچنان در ۲۰ سال گذشته هزاران جوان در رشته‌های مختلف در سطح جهانی به پیروزی‌های دست یافتند و صدها مدال برای افغانستان گرفتند.
امروز اما شماری از جوانان فقر و بیکاری را دلیل دور شدن مردم از ورزشگاه‌ها می‌دانند، زیرا به گفته آنها، مردم نان خوردن ندارد.
لیاقت علی احد ورزشکار به خبرگزاری معمار می‌گوید که در دو سال اخیر جوانان نسبت به ورزش دلسرد شده است زیرا مردم در فکر تامین زندگی شان هستند تا زنده بمانند.
اقای احد می‌افزاید که در شرایط کنونی دغدغه اصلی شهرندان پیدا کردن نان است و کسی به خاطر ورزش کردن هزینه پرداخت نمی‌کند و حتا مردم از نگاه روحی و روانی آماده ورزش نیست.
از سوی هم محمد احمدی مسئول یکی از باشگاه‌های ورزشی می‌گوید که وی چند ما پیش از سقوط کابل به دست طالبان، سه میلیون افغانی را در بخش باشگاه ورزشی سرمایه‌گذاری کرده است ولی با فروپاشی نظام و بیکار شدن میلیون‌ها شهروندان مشتریان وی بسیار کاهش یافته است.
آقای محمدی می‌گوید که دولت باید بر ترویج و نهادینه سازی ورزش در کشور هزینه کند و از ورزشکاران حمایت کرده و زمینه‌های رشد و پیشرفت شان را فراهم سازد.
وی می‌گوید: ورزش به عنوان یک نماد مشترک در بین تمام اقوام کشور می‌تواند باعث ایجاد وحدت و همدلی شود و جوانان ورزشکار می‌تواند پیام‌اوران صلح و آرامی در کشور باشند.
