دفتر هماهنگ‌کننده کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل در افغانستان (اوچا) می‌گوید که با گذشت یک سال از زلزله هرات و نزدیک شدن به فصل زمستان، ۲۵ هزار خانواده متضرر هنوز سرپناه مناسب ندارند.
سازمان‌های مختلف در یک سال گذشته به زلزله‌زدگان هرات کمک کرده و وضعیت اضطراری را بهبود بخشیده‌اند، اما هنوز نیازهای فوری در فصل زمستان باقی مانده است.
در نتیجه زمین‌لرزه هرات، بیش از دو هزار و ۵۰۰ تن جان باختند و نزدیک به ۱۰ هزار تن دیگر زخمی و بی‌خانمان شدند.
زلزله هرات که بیش از یک سال از وقوع آن می‌گذرد، همچنان بر زندگی هزاران خانواده متضرر سایه افکنده است و مسائل جدی و پیچیده‌ای را برای زلزله‌زدگان به وجود آورده است.
بر اساس گزارش دفتر هماهنگ‌کننده کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل (اوچا)، هنوز ۲۵ هزار خانواده بدون سرپناه مناسب به سر می‌برند، وضعیتی که با نزدیک شدن به فصل زمستان می‌تواند بحران انسانی را عمیق‌تر کند.
در حالی که سازمان‌های مختلف توانسته‌اند در طول یک سال گذشته به ۲۷۵ هزار نفر کمک‌های بشردوستانه ارائه دهند و شرایط اضطراری را تا حدی بهبود بخشند، اما نیازهای فوری، به‌ویژه در زمینه سرپناه، گرمایش و مواد غذایی، همچنان بر قوت خود باقی است.
با توجه به اینکه این زلزله بیش از دو هزار و پانصد کشته و ده هزار زخمی برجای گذاشته و هزاران نفر را بی‌خانمان کرده است، عدم توجه کافی به بازماندگان می‌تواند پیامدهای ناگوارتری به همراه داشته باشد.
زلزله‌زدگان هرات در حال حاضر با تهدیدات متعددی مواجه‌اند که از جمله مهم‌ترین آنها می‌توان به خطر سرمازدگی، گرسنگی و شیوع بیماری‌های فصلی اشاره کرد. کمبود سرپناه مناسب، این خانواده‌ها را در برابر سرمای زمستان آسیب‌پذیر می‌کند و عدم دسترسی به منابع کافی سوخت و گرمایش، زندگی آنها را در شرایط بسیار دشواری قرار داده است.
همچنین کمبود مواد غذایی و آب آشامیدنی سالم، خطر سوءتغذیه، به‌ویژه در میان کودکان و سالمندان را افزایش می‌دهد. در عین حال، نبود خدمات بهداشتی و درمانی کافی می‌تواند باعث گسترش بیماری‌های تنفسی و عفونی در میان زلزله‌زدگان شود. این مسائل در کنار فشارهای روانی ناشی از فقدان عزیزان و خانه و کاشانه، وضعیت بسیار پیچیده‌ای را به وجود آورده است.
برای مقابله با این پدیده، راهکارهای عملی و فوری باید در دستور کار قرار بگیرد.
بسیج منابع بین‌المللی و همکاری دولت‌ها و سازمان‌های غیردولتی برای تأمین سرپناه‌های مقاوم در برابر سرما از اولویت‌های اصلی به شمار می‌رود. علاوه بر آن، توزیع عادلانه کمک‌های غذایی، سوخت و وسایل گرمایشی باید با سرعت بیشتری انجام شود.ایجاد مراکز درمانی سیار و ارائه واکسن‌های ضروری می‌تواند از گسترش بیماری‌ها جلوگیری کند. همچنین، برای کاهش فشارهای روانی و اجتماعی، لازم است برنامه‌های حمایت روانی و اجتماعی با مشارکت نهادهای محلی اجرا شود.
هماهنگی بین‌المللی و تمرکز بر شفافیت در توزیع کمک‌ها نیز می‌تواند تأثیرگذاری این تلاش‌ها را افزایش دهد و اطمینان از اینکه که منابع به دست نیازمندان برسد را بیشتر می‌سازد. اکنون زمان آن است که جامعه بین‌المللی و حکومت افغانستان مسئولیت مشترک خود را در قبال این مساله به عهده بگیرند و اجازه ندهند که هزاران خانواده دیگر قربانی بی توجهی و عدم برنامه ریزی گردند.
