دفتر هماهنگ‌‌کننده کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل متحد در افغانستان (اوچا) اعلام داشت که افغانستان دومین کشور جهان از نظر شمار آوارگان داخلی است .
اوچا یاد آورد شد که ما به ۲۲۷ میلیون دالر برای رسیدگی به خانواده‌های بی‌سرپناه نیاز داریم.
همچنین این نهاد بین المللی می‌گوید که افغانستان دومین کشور با آمار بالای آواره‌های داخلی است و نزدیک به یک سوم خانواده‌ها در افغانستان سرپناه مناسبی برای زندگی ندارند.
در گزارشی از این نهاد گفته شده است که افغانستان نزدیک به ۶.۳ میلیون آواره داخلی دارد که با آوارگی طولانیمدت روبه‌رو هستند. واین آواره‌های داخلی، بیش از یک دهه گذشته خانه‌های خود را ترک کرده‌اند.
در حال حاضر از هر هفت شهروند افغانستان یکی با آوارگی طولانیمدت مواجه است و بسیاری از آنها بیش از یک دهه پیش خانه‌های خود را ترک کرده‌اند. این بیشترین تعداد آواره‌های داخلی در جنوب آسیا و دومین مورد در سراسر جهان است.
افغانستان به دلیل جنگ‌های طولانی مدت به یکی از بزرگترین مراکز آوراگان دنیا تبدیل شده است. بسیاری از هموطنان ما بی‌خانمانی را تجربه نموده و از خانه و کاشانه شان دور می‌باشند. عدم امنیت یکی از دلایل عمده‌ی این آورارگی به شمار می‌رود.
از دیگر عوامل این آورارگی می‌توان از خشکسالی‌های پی‌در پی در افغانستان نام برد. تغییرات اقلیمی و همچنین کاهش بارندگی ها سبب شده است تا کشاورزی با مشکلات زیادی مواجه شود و این امر، مهاجرت این قشر را به دنبال داشته است.
بیکاری و فقر نیز هموطنان را مجبور به جابجایی و مهاجرت کرده و مردم به امید یافتن زندگی بهتر، راه مهاجرت در پیش گرفتند.
علاوه بر آوارگی داخلی، مردم افغانستان با مهاجرت خارج از کشور نیز روبه رو هستند. این روند در طول حضور طالبان در کابل افزایش بی سابقه یافته است. امروزه علاوه بر بحران آوراگی داخلی، میلیون‌ها آواره خارج از افغانستان نیز وجود دارند که آنان نیز با چالش‌های متعددی از جمله اخراج روبرو هستند. حضور قابل توجه هموطنان در کشورهای همسایه، دولت‌های آنان را برآن داشته است تا این حجم از آورارگان را تحمل ننموده و تصمیم به اخراج آنها بگیرند.
لازم است تا حاکمیت افغانستان و هم چنین سازمان ملل در این خصوص برنامه‌های فوری و دراز مدت در نظر بگیرند تا از پیامدهای منفی این پدیده پیشگیری شود.
مهمترین راه‌حل در زمینه حل بحران مهاجرت و آوارگی ملت افغانستان، اتخاذ سیاست معقول و منطقی از سوی اداره طالبان است. این گروه به عنوان حاکمان فعلی افغانستان می‌توانند سیاستی را برگزینند که در آن، مصلحت ملی و بین‌المللی در نظر گرفته شود که در سایه آن مردم برای بازگشت به افغانستان تشویق گردند و به دنبال آن جامعه جهانی نیز این گروه را به رسمیت شناخته و زمینه تعامل در عرصه مختلف فراهم گردد؛ در غیر آن، ملت ما چه در داخل کشور و چه در خارج از کشور با مشکلات پیچدیده‌ای مواجه خواهد شد.
