حدود سه و نیم سال از فروپاشی نظام جمهوریت و استیلای امارت طالبانی بر سرنوشت کشور و مقدرات مردم می‌گذرد. طی این مدت، آرامش قبرستانی و امنیت به سبک زندان در سراسر کشور برقرار است. در مقایسه با عصر نظام پیشین، انفجار و انتحار کمتر صورت می‌گیرد. نهادهای علمی و آموزشی و مراکز درمانی کمتر مورد حملات خونبار قرار می‌گیرند و از راه‌گیری‌های پیشین که مسافران و سربازان اردو و پلیس، بدون محاکمه و اثبات جرم، گردن زده می‌شدند، نشان چندانی به چشم نمی‌خورد.
در حالی که طی بیست سال حاکمیّت نظام پیشین علی‌رغم برخورداری از چهار صد هزار نیروی مسلح (اعم از اردو و پلیس و امنیت ملی) و حضور گستردۀ جامعۀ جهانی (حداقل حضور نیروی نظامی حدود چهل کشور)؛ یکی از پدیده‌های مرگ‌آفرین و ویرانگری که آزادی و دموکراسی و بازسازی و دولت‌سازی و حقوق‌بشر و دیگر دستاوردهای آن دو دهه را به کام مردم و دولت افغانستان زهر گرداند، همین سریالِ حملاتِ خونبار انتحاری و انفجاری در سراسر افغانستان بود که هیچگاه پایان نیافت و هزاران خانواده را داغدار نمود.
طی بیست سال گذشته مکاتب و دانشگاه‌ها و مساجد و معابد و شفاخانه‌ها و تجمعات مردمی و … صدها بار هدف حملات تروریستی و انتحاری قرار گرفتند و هزاران غیرنظامی جان و جهان خود را از دست دادند.
هرگاه تلفات و ضایعات انسانی آن حملات سریالی و پایان‌ناپذیر، محدود یا قابل‌توجیه و دفاع بود، گروه طالبان مسئولیت آن رویدادها را به عهده می‌گرفت و آنها را جهاد بر ضد اشغالگران می‌نامید؛ اما هرگاه ابعاد انسانی هر عملیات به مرز فاجعه و تباهی می‌رسید و وجدان عمومی اجتماع را جریحه‌دار می‌کرد (مانند حمله به مدرسۀ دخترانۀ سید الشهدا و تهاجم به شفاخانۀ کودک و مادر و یورش به دانشگاه کابل)، در چنین مواقعی معمولاً «داعش» یا دیگر گروه‌های تروریستی ـ تکفیری مسئول آن فجایع معرفی می‌گردید و گروه طالبان، دشمنِ آن شبکه‌های افراط‌گرا قلمداد می‌شد.
اما اکنون که طی سه سال و نیم حاکمیت انحصاری گروه طالبان، هرگونه عملیات انتحاری و انفجاری در سراسر افغانستان (و مخصوصاً در مکاتب و مراکز آموزشی و نهادهای درمانی کابل) متوقف شده است، با اطمینان خاطر می‌توان گفت تمام آن حملاتِ مرگبار و کشتارهای جمعی بدون استثنا کارِ گروه طالبان بوده است و گروه «داعش» و سایر شبکه‌های تکفیری و تروریستی صرفاً یک نام و پوشش برای سرپوش گذاشتن بر کشتارهای بزرگ و حملاتِ مرگبار طالبان بوده است.
به راستی اگر گروه داعش یا دیگر شبکه‌های تروریستی در افغانستان حضور و فعالیت دارند و ادعا می‌شود که آنان دشمن طالبان هم هستند، چرا در روزگارِ استیلا و حاکمیتِ این دشمنان دیرین خود، دست از انتحار و انفجار و کشتار غیرنظامیان برداشته‌اند؟
نویسنده: ارزگانی نجفی
