یادداشت

دانشجویان افغانستانی که در دانشگاه‌های منطقه تحصیل می‌کنند، به‌رغم تمام استعدادها و توانایی‌هایشان، در برزخی میان بازگشت به وطن و ماندن در مهاجرت قرار دارند. آینده افغانستان نه در گِرو منابع طبیعی آن، بلکه در دست همین نخبگان علمی و جوانانی است که اگر فرصتی برای شکوفایی بیابند، می‌توانند مسیر توسعه و پیشرفت کشورشان را هموار کنند. اما این فرصت، نیازمند تغییری اساسی در ساختارهای سیاسی، اجتماعی و اقتصادی افغانستان است؛ تغییری که تا تحقق آن، راهی دشوار و طولانی در پیش است.

سوءاستفاده طالبان از نام دین برای سرکوب زنان و محدود کردن جامعه باعث شده تا بسیاری از مردم، به‌ویژه جوانان، نسبت به دین دچار تردید و حتی بی‌اعتمادی شوند. این روند می‌تواند به بحران هویتی و دور شدن نسل‌های آینده از معنویت و ارزش‌های دینی منجر شود.

تصمیم جدید طالبان مبنی بر ممنوعیت آموزش دختران در مؤسسات خصوصی، به‌ویژه در رشته‌های حیاتی چون پزشکی و پرستاری، نه تنها ضربه‌ای جبران‌ناپذیر به نظام آموزشی و بهداشتی افغانستان وارد می‌کند، بلکه تناقض آشکاری با اصول اخلاقی، ارزش‌های اسلامی و الزامات عصر مدرن دارد. این تصمیم نشان‌دهنده یک عقب‌گرد فرهنگی و انسانی است که آینده نسل‌های افغانستان را در تاریکی فرو می‌برد.

برای کاهش مشکلات و چالش‌های افراد دارای معلولیت در افغانستان، اقداماتی در سطوح مختلف می‌تواند مؤثر باشد. حاکمیت و سازمان‌های بین‌المللی باید برای پاکسازی مین‌ها و مواد منفجره باقی‌مانده از جنگ، برنامه‌های جدی و عملی را اجرا کنند. ایجاد مراکز درمانی و توان‌بخشی در مناطق محروم نیز می‌تواند دسترسی به خدمات مورد نیاز را برای معلولان آسان‌تر کند.

خانواده، مقدس‌ترین و زیباترین نهاد انسانی است که خداوند متعال به آن اهمیت ویژه‌ای داده است. او برای تشکیل، پایداری و حفظ این نهاد، آیات و توصیه‌های روشنی در کتاب آسمانی‌اش آورده است. از این آموزه‌ها می‌توان دریافت که خانواده، خط قرمز الهی است و تشویق‌ها و تهدید‌هایی برای حفاظت از آن یا جلوگیری از آسیب به آن وجود دارد.

همبستگی میان شیعه و سنی، الگویی الهام‌بخش برای تمام مسلمانان جهان است. در حالی که دشمنان اسلام تلاش می‌کنند اختلافات مذهبی را به ابزاری برای تفرقه تبدیل کنند، حزب‌الله ثابت کرد که ایمان به عدالت و آرمان‌های مشترک می‌تواند بر تمام اختلافات غلبه کند